Informatie Gooise bloeiende heidetocht 28 Augustus 2019
De Gooise bloeiende heidetocht 2019
Voor de 3e maal organiseren we ’De Gooise Bloeiende heidetocht’, waarbij we starten bij zwembad ’De Zandstee’ in Bussum. In 2017 hebben we, Henk Dikken en Bert Faro, deze tocht voor het eerst op de kalender gezet. Ook deze keer is route helemaal in elkaar gezet door Henk en samen hebben we er een SOP-tocht van gemaakt. Henk heeft bedacht dat we eerst naar de Melkmeent en het Laarzenpad bij Het Naardermeer gaan en dan naar de *Vesting Naarden, waar we de grote rust gepland hebben. Rond en in de vesting is genoeg te zien. Na de Lunch gaan we via de Amersfoortsestraatweg richting de Bussummerheide en de Franse kampheide en vandaar komen we weer terug bij onze startlocatie, zwembad ’De Zandzee’.
*De grote rust hadden we bij de kantine van voetbalvereniging N.V.C willen doen. Daar is men echter bezig met een verbouwing. In de omgeving van de vesting zijn diverse horecapunten, dus is er altijd wel ergens iets naar wens te krijgen. Wij hebben een afspraak gemaakt bij Café Restaurant ’De Kapschuur’. Deze locatie is niet zo groot en de eigenaar kan, als we met een grote groep zijn, ons onvoldoende snel helpen. Na een ruim half uur zullen we voor de Grote kerk verzamelen en gaan we weer op pad voor de tweede helft van de tocht. en dus op zoek naar de heide. Het belooft weer een mooie tocht te worden.
Prettige wandeling Henk Dikken en Bert Faro
Verslag Edese natuurlandschapswandeling - 21 augustus 2019 Myriam van den Berg
Op de weg is het nog te merken dat het vakantie is in Midden-Nederland, al na goed drie kwartier rijden zijn we vanaf onze carpoolplek in Brabant bij de Mixed Hockey Club in Ede.
Daar staat een nieuwe routebouwer, Diny Meurs, ons op te wachten. Diny, nieuw als routebouwer, maar een trouwe SOP-wandelaar en helper, heeft partner Piet ingeschakeld voor het inschrijven. Met Henk en Peter noteert hij maar liefst 105 wandelaars. Diny is helemaal blij. Zij had een voorzichtige inschatting van 70 gemaakt. Nou Diny, het zijn er een paar meer geworden!
Na een woord van welkom en bijzonderheden over de tocht, meldt Diny dat Wim Freriks vandaag 45 jaar getrouwd is. Ze heeft een bloemetje voor hem. Wim komt naar voren en krijgt applaus voor deze mooie mijlpaal.
Inmiddels is het ruim na 10.00 uur en de groep enthousiaste wandelaars zet zich in beweging. Onder een stralend zonnetje lopen we naar de rotonde, waar we de drukke weg Apeldoorn-Ede oversteken. Snel laten we de geluid van het autoverkeer achter ons en lopen een machtig mooi beukenbos in. Hier in Gelderland zijn de bossen toch net wat anders dan in het Brabantse land!
Het is heerlijk koel onder de bomen en het is fijn lopen hier.
Maar Diny heeft variatie voor ons in petto. We verwisselen het bos voor landgoed Kernhem. Door een laan met tal van vleermuiskasten aan de bomen lopen we naar het fraaie, in 1803 gebouwde Huis Kernhem. We maken een lusje door de kruidentuin, waar de buxusmot zich dik gegeten heeft aan de ooit mooie haagjes. Na dit extra rondje lopen we door een nieuwbouwwijk die er wezen mag. Veel groen, wilde bloemen, een groensingel en een verrassend kunstwerk van een wolf. Deze loopt sinds dit jaar rond op de Veluwe, maar heeft hier in Ede heeft ook al z'n plekje gevonden!
Dan lopen we tussen de landerijen naar de eerste wagenrust op een hele mooie plek. Bij een veld vol zonnebloemen staat Piet ons op te wachten met een sapje en een lekkere koek. We staan vlakbij de Doesburgermolen, één van de oudste windmolens in Nederland. Wat een prima plekje. Het is dat we vandaag 25 km willen lopen, maar anders was hier wel een extra uurtje pauze vol te maken!
We stappen weer aan en gaan het Edese bos in. Het is heerlijk lopen in het schaduwrijke bos. We kletsen gezellig en de kilometers verdwijnen onder onze voeten.
Ineens staan we weer aan de bosrand. We steken de drukke weg over en lopen naar het clubgebouw van de hockeyclub voor de pauze.
In rap tempo komen de koppen tomatensoep, broodjes kroket en tosti's uit de keuken, maar het duurt toch wel even voor iedereen aan de beurt is geweest.
Veel mensen zitten op het terras te genieten van het mooie weer. Maar dan klinkt daar toch het fluitje en weten we dat we weer op pad gaan. Al gauw lopen we bij de Sherman Tank langs de Arnhemseweg. Deze tank herinnert de inwoners van Ede aan de bevrijding van Ede op 17 april 1945. Iets verder zien we inderdaad schoenen in de boom hangen. Diny schreef er al over in haar voorbeschouwing. Het lijken wel echte wandelschoenen. Wie bedenkt zoiets?! Niemand voelt de behoefte om de eigen schoenen te wisselen.
En dan verschijnt een paarse gloed door de bomen, de Ginkelse heide! Zo mooi!
Iedereen heeft het er over: Na de droogte van vorig jaar zou de heide zeker 2 zomers nodig hebben om te
herstellen. Maar de regen van de afgelopen weken is precies op tijd gekomen om ons te laten genieten van prachtige paarsgekleurde heide.
Menigeen vond de Elspeter heide van vorige week nog intenser paars, maar hier is het ook fantastisch. Het is wel banjeren door het mulle zand van het brede pad, maar dit heeft ook weer een verrassing in petto: ik zie de hoefafdrukken van een ree.
Ook vlinders en libellen weten van de heide te genieten!
Dan staan we voor de uitdaging om aan de andere kant van de provinciale weg te komen. Een lange stroom verkeer.... Maar daar weten onze SOP-begeleiders wel raad mee. Dapper stappen ze op een geschikt moment de weg op en houden het verkeer tegen. Je moet het maar durven. Veilig komen we aan de overkant. Dank heren!!
We maken een uitstapje naar de tweede wagenrust. En wat voor een!! Pannenkoekjes! Diny heeft gisteren de hele middag staan bakken en heeft de avond volgemaakt met het vullen van de ruim 100 pannenkoekjes met aardbeienjam, stroop of suiker. Het smaakt meer dan lekker en Diny krijgt heel wat terechte complimenten.
Na deze verrassende tussenstop gaan we op weg voor het laatste uurtje. Een spannend vlonderpad leidt ons naar de Kreelseplas, We lopen langs rietkragen en zien waterlelies. Dat verwacht je hier niet, in een droog heidegebied.
Maar we krijgen nog iets wat we niet verwachten, de schaapskudde is op de heide. Maar wat beweegt daar voor groens?? Militairen, met geweer in de aanslag, gezichten vol modder, verplaatsen zich over de heide. Ze krijgen tal van opmerkingen van passerende fietsers, ook van ons wandelaars, maar ze blijven in hun rol. Wat een contrast, de vreedzame schaapskudde op de heide en dan die militairen.....
Ondertussen ben ik in de achterhoede geraakt. Ik wilde graag de schapen op de foto zonder militair, maar dat duurde even. Met een klein groepje lopen we de laatste stukje terug. Als we aankomen bij het clubgebouw, rijden de eerste auto's al van de parkeerplaats. Ook wij aanvaarden de terugreis.
Diny, bedankt voor deze fantastische wandeldag en Piet voor de prima verzorging. Deze dag én de pannenkoeken zullen we ons lang herinneren.
Diny, voor mij ben je geslaagd als routebouwer!!! Ik kijk al uit naar je volgende tocht.
Myriam van den Berg
Verslag Edese natuurlandschapswandeling - 21 augustus 2019 Monique van der Slot
Heel af en toe werk ik niet op woensdag en dan besteed ik die dag aan een SOP-wandeling. Zo ook vandaag. Op facebook heb ik van deze en gene al foto’s langs zien komen van prachtig paars bloeiende heide dus die verwacht ik vandaag ook te zullen zien. Het is druk de MHC-kantine, maar wat wil je met zo’n 103 deelnemers, dus het is maar goed dat je ook buiten kunt zitten op het gezellige terras of op de trappen die omhoog leiden naar de kantine.
Bertus maakt een foto van het plaatsnaambord Ede, van de achterzijde. Ik zeg dat ik de voorkant neem en dat het jammer is dat hier niet zo’n geel plaatsnaambord staat. Dat heb ik tijdens de heenreis vanuit de auto al gezien, maar kon toen op de hoofdweg niet stoppen om een foto te maken. Hij weet echter niet wat voor bord ik bedoel. En de voorzijde van het plaatsnaambord neemt hij als we terug gaan.
Via het Edese bos lopen we naar Huize Kernhem. Ik ben inmiddels heerlijk aan de praat met bekenden dus er gaat ook wel het een en ander langs me heen. Op het landgoed staat een statig huis. We maken een rondje door de vrij toegankelijke kruidentuin met buxushagen. Dat vrij toegankelijk is ook de buxusmot niet ontgaan dus de hagen staan er levenloos bij. Tussen 1818 en 1832 was de familie Bentick de laatste eigenaar van dit landgoed. (Ik kijk stiekem even op de geo-cache app, en we passeren op zo’n 150 meter een cache op het landgoed. Misschien straks na afloop nog even langs???)
We wandelen verder de bossen in, waar we zelfs een wolf treffen. Maar vandaag is het een kunstwerk in die vorm. De bossen zijn nu niet onaangenaam, want het zonnetje schijnt al warm op ons neer, en het vest blijft niet lang aan. Zo bereiken we, voor we er erg in hebben, al de Doesburger molen op de Doesburger Eng, waar de wagenrust is. Maar eerst leg ik de zonnebloemen die hun stralende kopjes naar de zon hebben gericht vast.
Door het Edese bos, waar reeds de eerste paarse heidestruiken op open stukjes in bloei staan, wandelen we genietend door, om uiteindelijk in de (start)kantine van MHC terug te komen voor de rust. De bediening is niet helemaal ingesteld op ons grote gezelschap, maar uiteindelijk heeft iedereen toch zijn hapje of drankje, en kan na een iets langere rust de wandeling worden hervat.
We gaan het bos weer in, dat hier en daar omgewoeld is door de zwijnen. Af en toe schampen we ook weer de bebouwde kom en dan zie ik zowaar tóch een geel bord met ‘Welkom in Ede’. Alleen niet helemaal van voren zodat de foto wat scheef wordt. Bertus komt naar me toe om me ook op het bord te wijzen. Langs een oude tank gaan we de bossen weer in. Natuurlijk gaat deze op de foto, hoewel ik dat elke keer dat ik hier langs kwam, bv tijdens de Edese vierdaagse, al gedaan heb.
Als iedereen omhoog kijkt zie ik het ineens ook: ik spot hoe langer hoe meer schoenen in de bomen. We betreden Militair oefenterrein. We vragen ons af hoe we dat moeten zien: zijn wij het oefenmateriaal?
En dan is daar de Ginkelse Heide die fantastisch paars gekleurd is. In tegenstelling tot verontrustende berichten dat de heide 5 jaar nodig heeft om te herstellen van de hete zomer
vorig jaar. Ruim voor de schaapskooi en het Belgenmonument slaan we naar links af en steken de weg over naar de Noord Ginkel waar we voor de tweede maal de wagenrust treffen. Deze keer met home-made pannenkoeken met suiker, stroop of aardbeienjam.
De bossen volgen, wat nu niet onaangenaam is, en we mogen zelfs een stuk over een vlonder om uit te komen op de Eder heide. Daar treffen we de schaapskudde, en komen in een oefening van Militairen (militaire politie) terecht. We horen zelfs een enkel schot klinken.
Het laatste stuk door het bos komen we langs de Graaf Bentickbank, maar het is helaas al de hoogste tijd om koers te zetten naar de finish bij MHC. Het was een prachtige tocht. Veel zon, prachtige natuur, prima verzorging..... een 10+.
(Als ik op mijn phone kijk voor geo-caches zie ik dat er een achter de Graaf Bentinckbank had gelegen. En één op korte afstand blijkt een klimcache te zijn. En al mocht ik het willen, ik heb geen klimspullen bij me. De cache op landgoed Kernhem is de andere kant op, dus dan maar Ede in voor nog een paar simpele geo’s.)
Groet, Monique van der Slot.
Verslag Elspeter bloeiende heidetocht 14 Augustus 2019 Jeannette van Buuren
Waar kun je vandaag beter zijn dan in Elspeet, een klein dorp op de Veluwe met veel toerisme.
Het is een gezellige drukte in het “Oud Veluwsch Eethuis”, de locatie waar we ons kunnen inschrijven voor de Elspeter Bloeiende Heidetocht.
Op weg hier naar toe hebben we langs de A 28 tussen Zeist en Amersfoort al behoorlijk kunnen genieten van veel bloeiende heide op de taluds.
97 wandelaars vertrekken om 10 uur precies op mijn horloge onder leiding van Rina Prins en Kobie Reurink. Via een schelpenpaadje verlaten we het dorp en komen op de Molenweg langs – hoe kan het ook anders – een molen, genaamd “De Hoop”, een achtkantige houten korenmolen uit 1894.
Na zo’n 14 minuten lopen, zien we al de eerste heidevelden. Alice uit Nunspeet vertelde mij bij de start, dat de regen op het juiste moment was gekomen, vandaar dat de heide nu zo mooi bloeit. Ze heeft gelijk, het is werkelijk prachtig om te zien.
We lopen op een fietspad langs Kleine Kolonie, een buurtschap, 2 km in zuidwesterlijke richting. Inmiddels heb ik het gevoel dat de voorste lopers er behoorlijk de sokken in hebben. Het tempo is hoog en er vallen nu al gaten in de groep. Welke trein zouden we moeten halen?
Dan betreden we de bossen in het gebied van Landgoed Staverden. Het is een oud en ontwikkeld landgoed met veel landschappelijke afwisseling. De bossen en beukenlanen worden afgewisseld met akkers, heidevelden, weilanden en monumentale boerderijen. Als vanzelf komen we bij Kasteel Staverden. In het park zie ik een waarschuwing op een paal: Let op, eikenprocessierupsen, vermijd contact. Nou, het Gelders Landschap hoeft echt niet bang te zijn dat ik die beesten ga aaien, ik kijk wel uit.
De botanische tuin in het park is een lust voor het oog. Ik zie vele mensen foto’s maken.
We steken een weg over en komen in het gemeentebos Nunspeet. Op de hoek Hooiweg/Schotkampweg is de 1e wagenrust. André Loos biedt ons “loop”wafels aan en Harry Prins staat er met de sapjes. Hier kan ik ook even uitpuffen. Goeie grutten, ik ben nou al moe. Na deze pauze volgt een schitterend stuk heide, waar we naast een herder met schapen ook wandelaars en fietsers zien. Zelfs een meisje op een paard ontbreekt niet in die mooie gebied.
Via de straat ’t Frusselt lopen we Vierhouten binnen en zien fraaie stulpjes met fraaie tuinen.
In het dorp wil ik weer pauzeren in “De Vossenberg”. Ik ben nieuwsgierig of Deliana daar ook is en wat ze uitspookt. En ja hoor, dacht ik het niet, ze zit weer onder het bord met aanbeveling van 6 verschillende soorten bier (zie mijn verslag van 15 mei ’19). Maar gelukkig zie ik dat ze een glas Latte Macciato heeft gekozen. Eigenlijk zou ik wel een houthakkerschnizel lusten, maar ik bestel toch een kopje thee en een broodje kaas. En terwijl ik zit te wachten, vertelt Deliana een anekdote over een herder met schapen, welke ik u niet wil onthouden.
Een herder hoedt zijn kudde schapen op een veld als hij een rode Lamborghini ziet naderen. Een man, volgens de duurste mode gekleed, stopt, en vraagt aan de herder: “Als ik jou precies vertel hoeveel schapen jij hebt, krijg ik er dan eentje van je?” De herder zegt: “oké, waarom ook niet”.
De man trekt onmiddellijk zijn laptop van Dell op schoot en via de satelliet, vele omwegen en lang zoeken zegt hij uiteindelijk: “je hebt exact 1586 schapen”. “Dat klopt”, zegt de herder, “je mag dus een schaap uitzoeken”. De man stapt uit, zoekt een dier uit en doet hem in zijn achterbak. Dan zegt de herder: ”als ik jouw beroep raad, geef je dan m'n dier terug?” De man denkt even na en zegt: “ok, waarom niet”. De herder zegt: “je bent een manager”. ”Ongelooflijk”, zegt de man, “hoe weet je dat”. “Da's niet zo moeilijk”, zegt de herder, “ Je begrijpt niks van mijn werk. Dus geef mijn hond terug”.
Om 14.00 uur verlaat de karavaan het dorp en komt in het Vierhouterbos terecht. Ook weer zo’n mooi gebied. De kilometers bomen maken op een gegeven moment plaats voor
heide met de waterwerken van Daniël George van Beuningen, waarover Rina al in haar voorbeschouwing schreef. We zien kleine en grote vijvers met allerlei soorten planten, verbonden met stenen geulen. Het doet me denken aan de levada’s op Madeira.
Komend uit dit gebied wacht ons een grote verrassing. Daar staan André en Jan mini-versnaperingen uit te delen onder het toeziend oog van Harry.
Daar spreekt Ab uit Wapenveld mij aan; we treffen elkaar al jaren bij de starttafel van de Vierdaagse van Apeldoorn. We lopen de laatste 2 km samen op. Ik vind het een gezellig weerzien.
Om precies 16.00 uur arriveren we weer bij het “Oud Veluwsch Eethuis”.
Uitgeput plof ik op een stoel neer en terwijl ik mijn sapje drink, vraag ik me nog steeds af welke trein we moesten halen, want in Elspeet komt er helemaal geen trein!
Rina en Kobie, wat een prachtig parcours hebben jullie bedacht. Werkelijk schitterend.
Jullie hebben het verdiend dat vandaag de zon scheen en dat jullie in gezelschap waren van vijf en negentig vrolijke wandelaars. Bedankt en met jullie ook André, Harry en Jan.
Zeist, 15 augustus 2019
Jeannette van Buuren
2e Twee Verentocht Amerongen 7 augustus 2019 Myriam van den Berg
De eerste wandeltocht na het zomerreces is speciaal. Het is een treffen van SOP-pers die elkaar weken niet gezien hebben, of die elkaar bij de Nijmeegse of Apeldoornse Vierdaagse getroffen hebben. Er is dus genoeg gespreksstof!
We starten vandaag op een voor ons nieuwe locatie, fietscafé De Proloog. Wat een leuk plekje: gezellige bediening, talloze fietsattributen en schilderijen van fietstafrelen aan de muur.
De inschrijving gaat vandaag bijzonder vlot, ook het vaste SOP-team moet weer in het ritme komen. Het beroemde koffertje is thuis blijven staan! Dus geen inschrijfbriefjes of nieuwe wandelboekjes vandaag. Maar geen probleem, Henk turft ijverig en heeft rond de klok van 10, 74 streepjes op zijn briefje staan. Een mooi aantal, gezien de vakantieperiode én de naderende Heuvellandvierdaagse.
Een kort welkomstwoord van Casper, de parcourbouwer van vandaag. Hij meldt dat de route vanwege de nieuwe startplaats iets langer is en dat we dus meer waar voor ons inschrijfgeld krijgen. Nou, de voorbeschouwing belooft al veel moois, dat wordt vast en zeker een prima dag!
Al snel lopen we door de pittoreske straatjes van Amerongen. Wat is dit toch een schilderachtig plaatsje!
Casper leidt ons naar de Rijnsteeg, de weg naar het veerpont. We genieten van het zij-aanzicht van Kasteel Amerongen. De luiken zijn nog dicht. Tijdens een rondleiding die ik eerder maakte, vertelde de gids dat dit vooral is om de fraaie wandbekleding en het meubilair te beschermen tegen te veel daglicht.
De weg naar het pont ligt temidden van de uiterwaarden, mooie vergezichten, de meidoorn die begint te verkleuren, een witte reiger op zoek naar iets lekkers....
En wat een timing: juist op het moment waarop wij de veerstoep oplopen, komt het veerpont er aan! Even later is het vakantiegevoel compleet: met de zon erbij en een heerlijk briesje op het water.
En dit vakantiegevoel blijft als we op de Rijnbanddijk lopen. Het weer kan niet beter!
Links van ons zien we de boomgaarden en fraaie boerderijen, rechts de Nederrijn. We passeren de jachthaven. De bermen zijn gelukkig niet gemaaid. Het is genieten van de bloemenpracht: paars, geel, wit. Vooral de mooie blauwe cichorei is een blikvanger.
Halverwege de dijk wachten Wilma, de echtgenote van Casper en de buurvrouw ons op met een lekkere koek en een sapje. Een praatje maken en vakantie-ervaringen uitwisselen.
Na het fluitsignaal van Henk stappen we aan en gaan verder op de dijk. Ik loop te genieten. Het "dijkenlopen" verveelt niet gauw, er zoveel te zien! Zo valt het me op dat er nog veel zwaluwen over de weilanden scheren. Ik krijg uitgelegd dat de gierzwaluwen al vertrokken zijn, maar dat de boerenzwaluwen nog enkele weken in Nederland zijn. Weer wat geleerd!
Ik hoor veel medewandelaars zeggen dat dit hét ideale zomerweer is, niet te warm, windje, zon en stapelwolken. En dat is het ook!
In het dorpje Rijswijk passeren we fraaie dijkhuisjes. Ondertussen zien we aan de overkant van de rivier de kerktorens en molen van Wijk bij Duurstede. Dan moeten we bijna bij de centrale rust zijn. En dat klopt. In het weiland staan grote letters: TOT HIER (en niet verder??) Straks, maar nu eerst pauze.
Een prima plekje! Bij 't Veer, cafetaria met uitzicht. We kunnen kiezen: binnen of buiten zitten, op de loungebank of aan de picknicktafel, maar uit ook: ijsje, koffie, frietje, biertje. Ik zie van alles over de
toonbank gaan.
En we hebben zicht op de veerpont. Dat is gemakkelijk! Op enig moment komt Casper ons waarschuwen: het volgende pontveer is voor ons. Hij regelt met de veerbaas onze overtocht.
En dan gaan we weer: Op de rivier weet Jeannette te vertellen dat de Nederrijn hier overgaat in de Lek. De Rijn gaat Lek grappen we. Nog een stukje dijk, de rivier opnieuw aan onze rechterzijde, in de uiterwaarden lopen mooie paarden. We steken de dijk over, komen in het parkbos en lopen langs het fraai gerestaureerde kasteel. We vervolgen onze route aan de Oostkant van Wijk bij Duurstede. Al gauw laten we de bebouwde kom achter ons en komen nu in een ander landschapstype. Casper vertelt dat hij hier bewust voor gekozen heeft: eerst het rivierenlandschap, nu meer bossen en landerijen. Door een fraai elzenbos komen we op de Langbroekerweg. En zowaar: er valt een piepklein buitje. Voordat we de paraplu tevoorschijn hebben gehaald, is dat alweer voorbij en komt de zon er weer bij. Ook hier is het mooi wandelen. Fraaie beukenlanen verraden dat we een landgoed naderen. Maar voordat het zover is gaan de rugzakken open en krijgen we een heerlijk malse stroopwafel. Een goede keuze, met dit weer zou een chocolademini snel een soort chocomel worden.
Een keuzemoment: óf de weg vervolgen en 26 km volmaken óf over het landgoed Broekhuizen en dan een kilometertje meer. Bijna iedereen kiest voor het laatste. We passeren de praatpaal, waar we de verhalen van de Barones kunnen horen, maar we lopen toch maar liever verder. Dan een plotselinge stop, wat nu?? We staan hier op het punt waar we zicht hebben op de locatie waar "Heel Holland bakt" opgenomen is. Leuk!
We naderen het eindpunt, de straatjes van Leersum gaan over in de bossen van Landgoed Zuylenstein. Opnieuw lopen we heerlijk onder de schaduwrijke beukenlanen. Bij de rotonde aan de rand van Amerongen wachten we even tot we gezamenlijk over kunnen steken. Nog enkele straten en we zijn weer bij de Proloog. Wat een heerlijke wandeldag: echt een Casperwandeling: natuur en cultuur. Het was genieten. Dank je wel. En ook een woord van dank aan de mensen van de verzorging en de begeleiders vanuit SOP!
Myriam van den Berg
Overhandiging geld aan onze goede doelen
Op donderdag 23 mei 2019 was het zover: de jaarlijkse overhandiging van het geld dat alle SOP wandelaars het afgelopen jaar weer bij elkaar hebben
gewandeld aan de twee goede doelen die wij ondersteunen: Asia Care Foundation en El Seibo werkgroep Putten. Ine de Vroom en Aalt Koopman hadden hun tuin beschikbaar gesteld om gezellig bij elkaar te kunnen komen.
Voorafgaand een korte inleiding. Met Gerrie van den Brink, de oprichtster van SOP en voor veel van de SOPpers een oude bekende, gaat het goed. Zij voelt zich, ondanks de slechte prognose van haar artsen vorig jaar, beter dan zij zich de afgelopen 10 jaar heeft gevoeld. Dat was erg fijn om te horen en we hopen dat haar gezondheid zich zo goed blijft ontwikkelen.
Voor mijn als nieuwkomer in het SOP bestuur was dit een interessante avond omdat er van beide goede doelen een afvaardiging was . Bob van Rijn, die een paar jaar geleden ook in Oosterbeek een presentatie heeft gegeven, en Johan en Stoffel Bos van El Seibo werkgroep Putten.
De door SOP gekozen goede doelen worden door Gerrie met zorg uitgekozen en moeten aan een aantal criteria voldoen:
- het doel moet kleinschalig en overzichtelijk zijn
- het geld moeten alleen aan het doel zelf uitgegeven worden
- het doel moet inzage geven wat er met de gelden wordt gedaan.
Door de aanwezigheid van de heren kregen we hier een duidelijk beeld van.
Bob van Rijn droomde er vanaf het begin jaren negentig al van om kansarmen in Azië te helpen. Bij toeval kwam Bob in contact met Hein Hoeré, al 30 jaar zendeling in Colombia, en zo ging het balletje rollen. In 2010 heeft Bob de knoop doorgehakt en heeft huis en haard verkocht om sober levend en zelfvoorzienend in Thailand hulp te kunnen bieden aan kansarmen. Door maandelijks families te voorzien van rijst, garnalenpasta, olie, zout, luiers en medicijnen biedt hij een basis waardoor families kunnen voorzien in hun primaire behoeften.
Bob biedt deze hulp aan weduwen, wezen, gehandicapten, een kindertehuis, een lokaal overheidsziekenhuis en werkt hij samen met de Rescue Phetkasem Foundation. Bob spreekt en schrijft Thais wat het contact met de bevolking uiteraard ten goede komt.
Ik was erg onder de indruk van zijn verhaal. Om zo je veilige bestaan in Nederland op te geven, geen cent voor jezelf aan te nemen en zoveel families een menswaardig bestaan te bieden…..bewonderingswaardig! U kunt meer lezen over Bob en zijn leven in Thailand op onze website https://www.samenoppad-wandelen.nl/index.php/goededoelen of op de website van http://asiacarefoundation.org/
Het verhaal van vader Stoffel en zoon Johan heb ik ook met bewondering aangehoord. De sloppenwijk Villa Guerrero in El Seibo in de Dominicaanse Republiek is ontstaan na de orkaan Georges waarbij veel mensen alles wat zij bezaten kwijtraakten. Vanaf 2004 is door El Seibo werkgroep in samenwerking met World Servants hulp geboden bij de opbouw van klaslokalen, elektra, een school en toiletten. In een wijk met 900 gezinnen zijn toiletten belangrijk om infectieziekten terug te dringen. Bijna niet voor te stellen dat deze, voor ons zo vanzelfsprekende voorziening, vrijwel ontbrak. Stoffel en Johan vertellen met passie over het doel dat hun zo na aan het hart ligt. Ook over dit doel kunt u meer lezen op onze website en op de website van http://seibowerkgroep.nl/
Na deze mooie en gepassioneerde verhalen brak het moment aan waarop Gerrie bekend ging maken hoeveel we daadwerkelijk bij elkaar hebben gewandeld. Het is een resultaat waar de 3.902 groepswandelaars en 371 deelnemers aan de Sagambiaratocht trots op mogen zijn, want Gerrie mocht Bob een certificaat overhandigen van € 2.300,00 en Stoffel en Johan maar liefst € 2.800,00
Misschien een druppel op de gloeiende plaat maar wel een druppel waarvan we zeker weten dat die volledig ten goede komt aan het doel van de heren! Ik hoop dat u ook het komende jaar weer met veel plezier met onze mooie tochten meeloopt. Het besef dat we al lopend en genietend van onze mooie land met veel lol en plezier makend zo kunnen bijdragen aan twee mooie goede doelen……ik vind het een mooie gedachte!
Sonja Hultzer-van der Brugge
