Informatie Stads en Landtocht Dordrecht 27 Maart 2019
Dordrecht wordt in de volksmond ook wel genoemd” Hoe dichter bij Dordt hoe rotter het wordt ,”Het stamt uit een lang vervlogen tijd, toen er nog een klein stroompje de Rotte lag tussen Dordrecht en de Noordzee en Rotterdam nog lang niet bestond. In die tijd was Dordrecht een bloeiende havenstad, waarde schepen naar toe kwamen om hun lading te lossen. De schepen hadden toen nog geen koelruimte aan boord en moesten bij steden als Brielle en Hellevoetsluis tol betalen, zodoende bracht de lading bij aankomst in Dordrecht geen Florijn meer op. Na verloop van tijd werd door de Kapteins besloten om met hun schepen voor anker te gaan bij het eerste punt waar men tol moest betalen. De Douane hield voet bij stuk, er moest tol betaald worden, maar de Kapteins weigerden dit en gingen voor anker, zodoende ging de lading rotten. En zo ontstond de naam “Hoe dichter bij Dordt hoe rotter het wordt.”
De wandeling start ook deze keer vanuit Dordrecht Stadspolders vanuit het Polderwiel op Dudok-Erf. Na de start gaan we onder het spoor door en lopen vis de Loswal en tot het eind van de Noordendijk waar we weer onder het spoor doorgaan naar een grote rotonde ,die we 3 kwart rondgaan en de 3e afslag nemen naar de Groenezoom. Op deze weg passeren we aan de rechter zijde de Land en Tuinbouwschool. Verderop gaan we onder de N3 door en ra de Nieuwe Noordpolderweg op, aan het eind hiervan gaan we de Wantijdijk op en aan het eind hiervan la de Prinses Amaliabrug over. Na deze brug gaan we het Wantijpark in waar we meanderend door heenlopen. Aan het ven het park volgen we het pad langs de Vlij en enkele straten van de wijk Wantij naar de Noordendijk. Aan het eind steken we de Oranjelaan over naar de Noordendijk. Hier passeren we Villa Augustus dit was vroeger een Watertoren en schijnt ook als gevangenis gebruikt te zijn, nu is het een Hotel. Verderop passeren de molen Kycy over de Dyck, dit de enige molen in Dordrecht de molen is nog in gebruik en is regelmatig open voor bezichtiging en demonstraties en als winkel. Na gepasseerd te zijn lopen via de Lange en Korte Wantijkade pal langs de rivier de Merwede, en door enkele straten van oud Dordrecht, waaronder de Zakdragerstraat, dit is de Straatje van Dordrecht. Na al dit moois komen we na ca 10 KM aan bij Sta-Pal , de rust op het Otto Dickeplein, met een prachtig zicht op de Merwede, Dit is ook de aanlegplaats van de Waterbus.
Na de Rust.
Lopen we via de Bleijenhoek langs de Riedijkhaven naar de Torenstraat en de Sint Jorisweg, hier passeren we Schouwburg Kunstmin, een rijksmonument uit 1864 en gebouwd in de neorenaissance stijl .Na de passage lopen we verder naar het Merwesteinpark dit is het oudste ark van Dordrecht. We verlaten het park naar de Noordhoeveweg ,aan het einde gaan we via de Oranjelaan naar de Bankastraat. Na deze straat lopen door de Vogelbuurt alwaar de bewoners samen met kunstschilders gebouwen beschilderd hebben met vogels, deze verwijzen naar de straatnaam die naar hen vernoemd zijn. We verlaten de Vogelbuurt bij het Halmaheiraplein, hier gaan onder het spoor door naar natuurgebied. Aan het eind van dit gebied gaan we onder de N3 door naar het Overkamppark, aan het eind hiervan maken we een scherpe bocht naar het Dubbelmndepad, naar de Oudendijk. En gaan via het Laantje van Middenhoeve naar de Abeelstraat ,waar de wagenrust op ons wacht. Na de wagenrust vervolgen we onze weg ,door enkele straten van Dubbeldam, naar de provincialeweg naar het Park de Hoven en de Wantijdijk .Bij een chill plaats voor de jeugd verlaten we de Wantijdijk,e n na nog enkele straten van de wijk Stadspolders, bereiken we de finish in het Polderwiel en hoop ik dat U genoten heeft van deze tocht. Gelopen ca 24.8 KM.
Joop voor den Dag.
Route Stads en Landtocht Dordrecht
Wandelverslag van SOP-tocht 294 vanuit Lelystad op 20 maart 2019. Chris Woerden
Na 4 maanden heb ik mijn wandelschoenen weer tevoorschijn gehaald voor de Fevolandtocht, het blijkt hier dat mijn conditie er nog niet is, maar wat niet is dat kan nog komen.
---------------
Via de Bijlmer volgen we de A6 naar het noorden en moeten ervaren dat door de vele wegwerkzaamheden de TOM-TOM het laat afweten. We passeren de betonnen olifanten en weten dat we goed zijn en volgen de afslag naar Lelystad en komen uit op de startlocatie in een clubgebouw waar tevens het stemlokaal is en wij in een aparte zaaltje ons kunnen inschrijven en waar de consumpties Oud-Hollandse prijzen zijn en waar we ook kunnen inschrijven voor een lunch. Weer wat nieuws van de SOP en nog nooit eerder bedacht.
We gaan van start met 82 wandelaars en voor vertrek laat onze parkoersbouwer André weten dat dit zijn laatste sop-organisatie is maar wandelaars en organisatoren zijn niet altijd te vertrouwen en zijn onverwachts weer terug; “Het bloed kruipt waar het niet gaan kan”.
De info is duidelijk en verteld ons een bezoek aan het natuurpark die we al slingerend via woonwijken met smalle en donkere achterommetjes met tuinschuttingen het openbare groen bereiken en dan wetende dat in de vorige eeuw hier het water van de voormalige Zuiderzee nog aardig te keer kon gaan. De eerste tekenen van de lente zijn waarneembaar en de diverse bloesembomen laten hun eigen kleuren zien, ondanks dat de zon het laat afweten met af en toe een verdwaalde spetter.
We naderen het natuurpark en zien de vele afgeknaagde bomen door de bevers die daar hun burchten van bouwen met een ingang onder de waterlijn. Je krijg de indruk dat de bevers zich niet houden aan de afgebakende territoriums en zich in een groot gebied hebben gevestigd. We komen langs het afgebakende gebied van de otters en waarbij een nieuwsgierige otter bij ons komt kijken of er wat te eten valt, helaas heeft niemand en visje bij zich en hongerig duikt hij het water weer in.
Onze eerste wagenrust is in de werkhallen van het natuurpark Lelystad voor een hapje en een drankje en volgen daarna de ooienvaars-route en zien verspreid de vele ooievaarsnesten op de bekende wagenwielen en al broedend hoogmoedig op ons neer kijken. Het blijkt dat heel Lelystad vol zit met ooienvaars en waarbij ze zelfs nestelen op de hoogspanningsmasten.
We slingeren door het natuurpark en krijgen hier en daar nog wat fauna en wildsporen te zien en volgen onze route langs waterwegen en passeren een volgeladen zandschip die we later op de dag weer passeren maar dan zijn lading heeft gelost. We gaan over diverse bruggetjes in een aangelegd bosperceel en komen weer uit bij onze starlocatie waar de tafel keurig is gedekt voor de ingeschreven lunches voor een boterham en een gezond hapje fruit.
Voldaan gaan we weer op stap voor de laatste 10km en waarbij de route grotendeels is uitgezet in een aangeplant bosperceel en waarbij de natuur voor zich zelf moet zorgen. Afgebroken bomen en rottende takken met mos-begroeiing zijn een domein voor insecten en vogels. Een grote roofvogel zweeft al rond om een prooi te zoeken. Ook de sociale contacten zijn weer sterk, aan onze docent/fotograaf wordt gevraagd om een woord zonder klinkers, het antwoord is simpel en antwoord “Deze weg is van zand” (geen klinker gezien en even doordenken)
Volgt nog een wagenrust nabij een grote begraafplaats langs de snelweg richting Harderwijk om vervolgens over onverharde paden aan te sluiten bij een grote wandelbrug om weer terecht te komen in de bewoonde wereld met aantrekkelijke woningbouw, voor ieder wat wils. Een wisselend staatbeeld met regelmatig ooienvaarsnesten die bemand zijn met toekomstige zorgzame ouders. Met dit beeld voor ogen naderen we onze startlocatie waarvan onze inschrijfzaaltje nu klaar staat voor dansles.
We nemen afscheid van onze parkoersbouwer André en wensen hem heel veel wijsheid met zijn keuze om wel of niet zijn inzet voor de SOP voort te zetten. We verlaten het stembureau om thuis te vernemen het resultaat van de mythologische Uil van Minerva. -------
Groet Ans en Chris, Het bijgaande plaatje is in een JPEG bestand en af te drukken voor een extra wandelboekplaatje 90 x 130 mm.
Verslag Vennentocht 13 Maart 2019 Jeannette van Buuren
54 stoere wandelaars hebben de stoute wandelschoenen aangetrokken om in Alverna de Vennentocht te gaan lopen.
De weersverwachting is bizar, geen zonneschijn, alsmaar regen en misschien ook onweer. Het is met recht maart roert zijn staart. Dan kun je wel spreken van 54 helden en vooral heldinnen.
Organisatoren zijn Bert Faro en Henk Dikken en voor de wagenrusten zorgt Jeannette Faro.
Na het welkomwoordje kan Bert nog een oorkonde uitreiken aan Henk ter V. te B. voor 216 tochten. Bravo.
Iedereen is getooid in regencapes in mooie kleuren. Zelf heb ik een blauwe aan, maar er zijn ook groene, rode, gele, doorzichtig oranje, doorzichtig lichtblauw. De mooiste vind ik die van Deliana: donkerblauw met witte stippen.
We gaan de Geitweg op en komen in het achterland. Ik loop met Willem uit Veenendaal en hij vraagt hoe mijn verslagen tot stand komen. Ik doe het e.e.a. uit de doeken. Ik laat me die belangstelling graag aanleunen. We passeren aan de Boskant een Mariakapel, gebouwd in 2011.
Op deze landwegen heb je de ene keer de regen pal in het gezicht, later de wind in de rug. Maar het valt mij wel op dat de stemming opperbest blijft. Ach, uiteindelijk is het een vrije keus en moet je er wat van maken, nietwaar?
We maken een rondje Nederasselt. Via een nieuwbouwwijk komen we op de dijk en hebben een prachtig uitzicht over de uiterwaarden van de Maas. We zien op afstand de Maasmolen, die aan een vijver ligt. Daardoor kun je prachtige foto’s maken en dat wordt dan ook door velen gedaan. Deze gesloten standerdmolen is gebouwd in 1741. De letters HH in de windvaan verwijzen naar de molenaarsfamilie Heijnen, die in de 19e eeuw de molen bediende. We passeren het viswater van H.S.V. “De Stekelbaars”. We mogen daar niet zwemmen en vissen zonder vergunning. Wie heeft daar vandaag nou zin in? Voordat we bij de wagenrust komen aan de Spellingsestraat zien we gigantische velden met boerenkool. Is dat niet te laat voor het tijd van het jaar?
Na deze aangename pauze gaan we beginnen aan het gebied van de Overasseltse en Hatertse Vennen. Een prachtig redelijk jong gebied dat bestaat uit hoge, droge stuifzandruggen en meerdere vennen. Tot 1900 kende het gebied zijn eigen waterhuishouding, onafhankelijk van het regionale grondwater. Omstreeks 1900 besloten zowel gemeenten als particulieren sloten en greppels te graven om het water af te voeren. Sinds 1964 is het gebied een natuurreservaat en in beheer bij Staatsbosbeheer waarbij de ontwatering gedeeltelijk ongedaan gemaakt is. In dit gebied staan de bomen met de lapjes en de overblijfselen van de St. Waldrickkapel.
De hoofdrust is weer in de startlocatie. De vooraf bestelde consumptie gaat er wel in. Ook de heerlijke beker thee.
Hierna moeten we nog 8,6 km. Enkele wandelaars haken af. Helemaal ongelijk kan ik ze niet geven.
Als we in het “Heideveld” lopen, herken ik een paadje van De Vierdaagse van Nijmegen.
We komen langs een wei waar een klein paardje staat. Ik heb wel een beetje medelijden met het dier. Gelukkig heeft hij een dek om. We passeren de Boerderij De Eikenhorst, waar we terecht kunnen voor familie-en bedrijfsuitjes of andere gezellige aangelegenheden voor teambuilding!
Het volgende stuk is vrij modderig en moerassig, maar wel te doen. En daar krijgen we het gedonder al. Een felle bliksemflits en gelijk een donderslag. Oei, dit vind ik niet leuk, de bui is duidelijk dichtbij.
Als we langs de Parallelweg N324 lopen ben ik zo ontzettend moe dat ik mijn besluit neem. Bij de tweede wagenrust vraag ik aan Jeannette of ik met haar mee kan rijden naar het eindpunt.
Ik heb me laten vertellen, dat de route nog langs een nieuwbouwwijk kwam met appartementen en eengezinswoningen. Dat er in het bosgebied van de Boskant veel kronkelende bospaadjes waren en …….dat de zon tevoorschijn kwam.
Om 15.27 uur komt de groep binnen “Bij de 3 linden”.
Nou, dit was me het tochtje wel. Wat een hoeveelheid water kan er op zo’n dag naar beneden komen. Wat mij opviel, was dat met zo’n kleine groep de saamhorigheid heel sterk aanwezig was en dat er onderling de nodige grapjes waren.
Ik dank alle betrokkenen voor de organisatie. Ik vond het een oergezellige dag.
Jeannette van Buuren.
Verslag Rondje Wolfheze 6 Maart 2019 Jeannette van Buuren
Ruim op tijd zijn we in restaurant “De Tijd” in Wolfheze voor S.O.P-tocht nr. 292 die het 3e Rondje Wolfheze is genoemd en georganiseerd wordt onder de professionele leiding van Casper Seijn.
Vlak voor 10.00 uur wil Casper vertellen dat we 103 deelnemers hebben, maar dan komt Hermien nog aanwaaien en dan zijn we met 104. Er blijken later nog 2 wandelaars te komen. Om klokslag10.00 uur vertrekken we richting het station om via een tunnel onder het spoor door te gaan. Dat is wel zo veilig.
We krijgen eerst een lang pad langs het spoor. Regelmatig komt er een trein langs denderen op weg naar Arnhem of naar Ede-Wageningen. Na 25 minuten steken we dat spoor over en gaan de parallelweg op om dan terecht te komen op de Renkumse Heide. Het landgoed Quadenoord is daar een onderdeel van. Landgoed Quadenoord is al zo’n 130 jaar in het bezit van één familie. Het is een veelzijdig landgoed met diverse functies zoals landbouw, bosbouw. De weilanden, akkers en bossen vormen een aantrekkelijk decor voor recreatief gebruik.
De eerste wagenrust is bij het fietsenknooppunt 88 nabij een spoorwegovergang. We krijgen een lekkere versnapering. Het is nog droog, dus iedereen is gezellig aan het keuvelen zowel zittend aan de picknicktafels als staande in het gras dan wel zittend op de trappen van een kunstwerk. We hebben vandaag een zeer gemêleerd gezelschap. Ik heb al in het begin jonge wandelaars ontwaard. Chris (16 jr.) bijvoorbeeld uit Oosterhout Gld en Linda (26 jr.) uit Vaassen. Ook zijn er wandelaars uit Heerlen. Dat is bepaald niet naast de deur. Heel fijn dat bovengenoemden bij ons willen komen wandelen.
We vervolgen de route en volgen de Bosbeekweg met het Verhaal van Ede. We schijnen meerdere geheimzinnige heuveltjes te passeren. Soms zijn de heuvels ontdaan van begroeiing, maar dan worden ze niet altijd opgemerkt.
Op een gegeven moment voel ik toch echt dat we een beetje aan het klimmen zijn. Niet dramatisch, maar wel vals plat.
Dan zie ik de Pannenkoekenhoeve, kunnen we hier niet de hoofdrust houden? Iedereen loopt er voorbij, dus ik moet ook verder.
Aan de rand van de Oostereng hebben enkele bomen oranje strepen. In dat bos wordt gewerkt aan de toekomst. De strepen geven aan welke bomen volgend jaar geveld gaan worden. Dat is nodig om de andere bomen ruimte, lucht en licht te geven.
Dan komen we Bennekom binnen. Bennekom is een dorp in de Gemeente Ede en ligt op de grens van de zuidwestelijke Veluwe en de Gelderse Vallei. We lopen door een paar straten met koninklijke namen en doorkruizen het Van Slootenplein. Zie daar het mysterieuze kunstwerk van Sandro Setola met de lange titel “all good things come to those who wait”. Het maakt mij zeer nieuwsgierig. Het kunstwerk is bedoeld als een "verrassing" voor de voorbijganger. Ik zal het thuis eens opzoeken op internet.
In het centrum belanden we in groepsrestaurant "Altijd Aangenaam". Ik ga gelijk in de rij staan voor mijn thee en broodje kaas. Zo, nu kan ik lekker uitrusten. Als we na een half uur weer weggaan, zie ik een blij verraste bazin van het etablissement, die nog nooit heeft meegemaakt dat haar gasten de vaat afruimen en op de bar zetten. Maar dat doen de SOPPERS gewoon, toch?
Na deze heerlijke pauze loop ik een stukje met Theo uit Erp. Hij vertelt over zijn vrouw die ook vaak heeft deelgenomen aan de SOP-tochten en we hebben het
nog even over onze belevenissen bij de Vierdaagse van Nijmegen. We passeren een daggelderswoning van vòòr 1850 en gaan de A12 onderdoor via de Baron van Wassenaertunnel.
We blijven aan de rand van het landgoed Hoekelum, de paden gaan enigszins stijgen en bij de Dr. Hartogsweg moeten we zelfs een heuveltje over. Dan lopen we een heel eind langs het spoor en wanneer we de A12 weer onderdoor zijn gegaan zie ik een ANWB-paddenstoel met daarop genoteerd dat Wolfheze nog slechts 5,2 km is. Nou, dat schiet op.
Maar na de tweede wagenrust op dezelfde plaats als de eerste wagenrust, heeft Casper nog een paar leuke ommetjes voor ons in petto. De regenbuien komen nu gestaag naar beneden, ik zie veel paraplu’s.
Ik lees op een bord aan een paal dat we welkom zijn op Sysselt. Dat is een uitgestrekt bosgebied met daarin heidevelden en oude beplante stuifzanden. Je kunt hier ook terecht komen als je het Trekvogelpad loopt en het Veluwe Zwerfpad.
We komen in De Buunderkamp, een gebied waar je rustig kunt wandelen en dieren kunt spotten. Aan dat laatste heb ik momenteel geen enkele behoefte, want ik heb vandaag al aardig wat apen gezien!
Prachtige natuurweides volgen nog en de resten van een voormalig Duits kamp. Dan nog even het spoor over en zo ben ik om 15.50 uur weer bij “De Tijd”.
Casper, je noemde zelf deze tocht een eenvoudige tocht. Maar eenvoud siert. Ik vond hem mooi. Enorm bedankt voor je organisatie. Chapeau.
Jeannette van Buuren.
