Verslag Maasdorpentocht 11 September 2019 Myriam van den Berg
Vorig jaar sprak Henk Pashouwers, de routebouwer van vandaag af vandaag opnieuw vanuit Vidi Reo, het gemeenschapshuis in Ravenstein, te starten.
Maar het is september 2019, de maand van de herdenking van 75 jaar Market Garden, 75 jaar bevrijding van de regio waar we vandaag te gast zijn.
In VidiReo wordt op dit moment alles in gereedheid gebracht voor deze herdenking, vandaar dat Henk uit moest wijken naar De Brug in Herpen én een andere route moest bedenken.
Bij binnenkomen: herkenning. Hier zijn we al eens eerder geweest. Toen voor de centrale rust, nu ook, maar is het tevens de startlocatie. Rond de klok van 10 blijkt dat er 50 wandelaars naar het Brabantse Herpen zijn gekomen.
Henk neemt het woord en vertelt dat de Hertogswetering leidraad is geweest bij het samenstellen van de route. Maasdorpenroute, we komen door de dorpjes Overlangel, Neerloon, Huisseling en het stadje Ravenstein.....
Ook is er een oorkonde uit te reiken en wel aan Kobie Reurink voor maar liefst 120 tochten! Proficiat Kobie!
Nog één mededeling: Omroep Brabant heeft deze dag als Stiltedag aangemerkt. Henk vindt het niet erg als we hier geen gehoor aan geven J.
Daar gaan we, een autoluwe weg op met mooie boerderijen en - natuurlijk in deze tijd van het jaar - hoogopgaande maïsakkers. Helaas spelen de restanten van orkaan Dorian ons parten. Al snel valt de eerste lichte regen en dit zal een groot deel van de dag zo blijven. Maar als we de beelden van de Bahama's zien, dan mogen we niets zeggen.
We wandelen heerlijk in een mooie omgeving. Een pad leidt ons tussen visvijvers door, eerst alleen aan de rechterzijde, maar later lopen met water links en rechts van ons. Vissers zitten onverstoorbaar naar hun dobbertje te turen. Ik ben toch liever wat actiever in de weer!
We lachen om een dapper, wit hondje van ongeveer 25 cm hoog, dat in de wei verschillende paarden flink aan het draven krijgt. Via Overlangel gaat we de dijk op. Inmiddels wordt de regen serieuzer en gaat de wind ook mee doen. Dat wordt een dingetje om zo'n dunne regenponcho aan te krijgen.
We hebben mooie zicht op Keent en de dode Maasarm, die om Keent heen loopt. Het gehucht Keent heeft altijd in Gelderland gelegen. Het maakte, samen met Balgoij, deel uit van de gemeente Overasselt. Doordat de bocht van de Maas waarin Keent ligt, afgesneden werd, raakte het dorp los van Balgoij. Het kwam aan de andere kant van de Maas te liggen en werd Brabants. Het dorpje werd de kleinste kern van de gemeente Ravenstein, met rond de 70 inwoners. Dat gebeurde officieel op 23 juli 1957. Keent kreeg landelijke bekendheid doordat het regelmatig geïsoleerd raakte als gevolg van het vollopen van de afgesloten Maasarm in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw. Het waren vooral de media, het NOS-journaal voorop, die zich daar erg druk over maakten. De Keentenaren zelf bleven er rustig onder: “de Maas geeft en neemt”. De kinderen werden met de boot overgezet om naar school te gaan en ook de volle melkbussen konden via de boot naar "het vasteland".
Wij gaan van de dijk af en lopen via een prachtig natuurgebiedje naar de 1e wagenrust. Rechts een waterloop en links mooie bossages met o.a. bramen, vlier en bessen. Een gedekte tafel voor de vogels!
Wij vinden ook een gedekte tafel: een goei bekske koffie of thee met een lekker cakeje.
Het leven is goed in het Brabantse land.
Felicia, de echtgenote van Henk en Sjaak bieden ons nog een tweede kop aan. Het smaakt prima!
Na de pauze gaan we dan echt Keent in. We lopen over een veerooster en zien de wilde runderen. Her en der een boerderij. Ik hebt ooit eens gelezen dat er slechts 25 staan in het gehele gebied. Veel water ook met ganzen en andere watervogels. Via de brug, die maakt dat Keent nu niet meer geïsoleerd raakt bij overstromingen, lopen we dit bijzondere gebied uit.
Je kunt het je haast niet voorstellen en alle sporen zijn uitgewist, maar hier in de Keentse uiterwaard heeft
een vliegveld gelegen. Gebruikten de Duitsers de van 600 naar 1200 meter verlengde grasbaan enkel nog als parkeerplaats, de Amerikanen, Engelsen en Canadezen lieten van de ‘Airstrip B-82 Grave/Keent’ vele honderden jachtvliegtuigen opstijgen, van het type Dakota, Spitfire en Tempest. In oktober 1944 speelden ze een belangrijke rol bij de operatie ‘Market Garden’, bij de bevrijding van Nijmegen. Dit bracht op Keent een grote groep militairen bijeen, met 160 piloten en 1240 man grondpersoneel. Ze waren gelegerd in tentenkampen terwijl de kantines op volle toeren draaiden.
Dit is het monument ter nagedachtenis.
Via Overlangel, met zijn bijzondere open torenspits lopen we naar de centrale rust.
Een verrassing, er is nog een oorkonde, ditmaal voor Rina Prins voor 96 gelopen SOP-tochten. Mooi Rina!
Na de nodige broodjes kroket etc. stappen we weer aan. Het is inmiddels droog geworden!
We gaan op weg naar Neerloon. We passeren"onze SOP-carpoolplaats", waar wij altijd verzamelen als we via de A50 naar de SOP gaan. Langs mooie oude gebouwen en een fraai kerkje
lopen we naar de Maasdijk. Boten op de rivier, een bruidpaar in een oldtimer.... Er is altijd van alles te zien en te beleven!
We lopen door een mooi groen stukje van Ravenstein en worden opeens verrast door de 2e wagenrust. Opnieuw staan daar Felicia en Sjaak met fris of koffie. Henk vraagt een applaus voor deze trouwe verzorgers, die de wandeldag voor hem als organisator vergemakkelijken. En natuurlijk geven we hier graag gehoor aan!
We stappen weer aan en krijgen een mooi rondje door het historische vestingstadje Ravenstein. We lopen langs het Raadhuis en verschillende kerken, langs de mooie panden en de stellingmolen.
We zien een kanon, wat duidelijk maakt dat we toch echt met een vestingstadje te maken hebben.
Via graspaden lopen we Ravenstein weer uit. In het laatste Maasdorpje van vandaag: Huisseling, is het gedaan met het droge weer. Serieuze regen, we hebben ons paraplu en poncho weer nodig.
Nat, maar voldaan lopen we terug naar Herpen.
Het was een mooie en goed verzorgde tocht! Henk bedankt en ook een woord van dank aan Felicia, Sjaak en de andere begeleiders vanuit SOP.
Nuland, 12 september 2019
Myriam van den Berg
Verslag Stadstocht Woerden 4 September 2019 Monique van der Slot
Anderhalve week geleden heb ik samen met Peter de definitieve route op de GPS gezet. Met 25,9 km volgens ons nog nét acceptabel. En vandaag is het dan eindelijk zo ver. Helaas is er wat regen voorspeld, maar de locatie ligt veel centraler in het land, en is ook met de trein goed bereikbaar, dus we hebben goede hoop dat we de 52 van vorig jaar in Den Haag, toen het de eerste helft van de tocht flink regende, gaan overtreffen.
Gisteren hebben we al mijn oude postfiets met tassen vol drankjes, bifi-worstjes en pakjes tuc in de bosjes bij landgoed Linschoten onder een camouflagekleed verborgen. Dit voor de tweede wagenrust, die dus eigenlijk een fietsrust is. Vanmorgen heeft Peter de auto bij het monument te Putkop gezet met de candybars en drankjes voor de eerste wagenrust.
Een beetje regen houdt een goede wandelaar duidelijk niet tegen, want we staan met 72 wandelaars buiten en gaan, na het uitreiken van oorkondes voor top-deelnames aan Casper Seyn en Nico van Ee van start.
Allereerst langs de volop bloeiende bloemenbermen. Na zo'n 100 meter gaan we de bebouwde kom van Woerden al uit, en al snel het onverharde pad langs de natuurplas op langs een Kunstwerk waarvan we de betekenis alleen maar kunnen raden.
Langs wat boerderijen wandelen we richting de A12, maar slaan dan definitief af een natuurpad op richting Harmelen. Maar verder dan het randje van deze plaats komen we niet. We gaan de Haanwijkersluis over en wandelen dan langs de Rijn terug naar Woerden.
Eerst achterlangs huizen maarlater, na het oversteken bij de blauwe ophaalbrug, langs leuke optrekjes en boerderijen. En zo komen we bij de spoortunnel en het monument bij Putkop ter nagedachtenis aan de grootste treinramp ooit in Nederland. Hier is ook de eerste wagenrust.
Dan vervolgen we de Rijn, maar nu over een jaagpad. Heerlijk om uit te kijken over het water van de Rijn en op gegeven moment ziet Henk een jong hermelijntje voor ons uit rennen over het pad. Bij Geestdorp steken we nog een keer een weg over naar het laatste stuk jaagpad. Daar staat iemand een foto van ons wandelaars te maken. Later lezen we op facebook dat het Hetty is geweest die vanuit Kamerik een 24 km tocht voor zichzelf heeft gelopen waarop ze veel dezelfde punten aan doet als wij. Helaas begint het vanaf hier te miezeren.
We gaan na bet passeren van een oude rolpaal de meander brug over en het Brediuspark door om in het centrum uitte komen. Langs het kasteel, de Bonaventurakerk en het oude stadhuis komen we bij de Petruskerk waar ieder zijn weg gaat om ergens de lunchpauze door te brengen.
Wij gaan met een flink aantal naar de Hema. Daar zijn ze echter niet op zo veel klanten in één keer berekend, dus we moeten door eten en drinken, want we hebben maar een half uur, en ik moet zelf zéker op tijd terug zijn. Tien minuten later dan de afgesproken tijd is iedereen weer aanwezig en kunnen we via de kazerne en langs molen de stad uit.
Al snel gaan we over oude polderwegen richting Cromwijk. Hoewel deze wegen inmiddels bijna binnen de nieuwbouw liggen, ademen ze toch nog de sfeer van lang geleden uit. Als we onder de A12 door zijn,langs de Linschoten, gaan we écht landgoed Linschoten op en het groen in. De fraaie huizen en boerderijen die we passeren horen allemaal bij het landgoed.
Zo komen we ook bij onze fiets die met drankjes, bifi en tuc braaf staat te wachten. Speciaal om met het warme weer wat zout aan te vullen. Oké, door de regen is het niet zo warm, maar het gaat er toch in als koek.
Na de rust slaan we het onverharde pad voor huis te Linschoten zelf op, en kunnen nog een blik op het huis werpen dat half verscholen achter veel groen ligt
.
We zetten nu koers naar Linschoten zelf, waar we door het oude centrum gaan en voorlangs de kerk met zijn toren die een meter uit het lood staat. We verlaten het oude stadje al weer snel over de grasdijk langs de Montfoortse Vaart. Aan het eind slaan we de Cattenbroekerdijk op en komen zo klokslag vier uur terug bij de kantine van SC Woerden. Daar kunnen we nog even genieten van de gastvrijheid in de kantine.
Iedereen die de moeite genomen heeft om naar Woerden te komen bedankt, samen is het een gezellig evenement geworden.
Groet, Peter en Monique.
Verslag Gooise bloeiende heidetocht 28 augustus 2019 Marijke Bekema
Als ik op dinsdagavond vertel dat ik de volgende dag een 25 kilometer tocht ga wandelen, kijken kennissen mij aan met een blik van: “Die is niet wijs”. Het KNMI voorspelt namelijk voor die woensdag 32 graden, maar mijn man Wopke en ik hebben er zin in. Voldoende water mee, zonnebrandcrème op, dat moet lukken.
Plaatsgenoot Mirjam geeft ons en Servaas een lift, naar de start bij zwembad “De Zandstee” in Bussum. Daar komen we ruim op tijd aan en er is nog voldoende parkeergelegenheid.
Binnen treffen we een groot aantal Soppers, in totaal zijn we met 72 wandelaars, allen benieuwd wat parcoursbouwers Henk Dikken en Bert Faro voor ons in petto hebben. Aan de inschrijftafel zorgen vrijwilligers Harrie, Jeannette en Peter voor de betaling en stempels. Met het zicht op spelende kleuters in het pierenbad worden er overal wat laatste nieuwtjes met elkaar uitgewisseld.
Als iedereen buiten is, worden er nog twee mensen gehuldigd: Coby van Steeg ontvangt een oorkonde voor 96 tochten en Bert Faro heeft er maar liefst 168 op zijn naam staan. Applaus voor deze trouwe Soppers!
Dan gaat de groep van start, al snel lopen we over een bospad, lekker beschut onder de bomen. Af en toe moeten we door een hek, keurig opengehouden door een mede wandelaar. Via een draaihek komen we nu op een grasland, het is een mooi gezicht om die lange sliert mensen in kleurige zomerkleding voor je uit te zien lopen. Hier is het Goois natuurreservaat, een prachtig wandelgebied. We lopen langs het water, eenden, meerkoeten en futen zwemmen tussen de waterlelies.
Er zijn nog meer mensen op pad vandaag, af en toe een fietser die verschrikt kijkt naar die kudde wandelaars. Ook komen we een groepje mannen tegen die ons tegemoet wandelen, later komen we ze weer tegen in Naarden.
Nu zien we nog meer watertjes, het is de rand van het Naardermeer. Omzoomd door waterplanten, net een oude schoolplaat. Via kleine brugjes over het water verkennen wij dit mooie gebied. Even later gaat onze route over het “Laarzenpad”, een lange smalle vlonder waar precies twee wandelschoenen op passen, laarzen niet nodig vandaag. Het is wel opletten, beetje een evenwichtsbalk, maar af toe kijk ik even rond naar die kleurige lijsterbessen en felgroene varens. En het is uitkijken voor overhangende braamstruiken en brandnetels. Een avontuurlijk onderdeel!
We lopen naar een observatiehut, maar vanwege de grote groep en het smalle pad kunnen we daar niet allemaal kijken. Een goede reden om zelf nog eens terug te gaan.
Net over de grens in de bebouwde kom van Naarden ontwaren we de wagenrust. Daar staat Jeannette Faro met lekkere koeken en drinken voor ons allemaal.
Nu verder naar het historische Naarden Vesting. De oude verdedigingswerken liggen er vredig bij in de zomerzon, nu passeert slechts een “wandelleger”. Ineens zien we iets vreemds op ons pad, een rivierkreeft die rechtop staand een dreigende houding aanneemt (of poseert ie voor een foto?). Die rivierkreeften horen eigenlijk niet in ons land thuis, ze beginnen zelfs een plaag te worden.
In het oude centrum van Naarden zoekt iedereen een plekje voor zijn of haar lunch.
Eigenlijk zouden we de grote rust hebben bij een voetbalkantine, maar daar is men bezig met een verbouwing. Wopke en ik strijken neer op een stenen trap aan het water, met uitzicht op wat bootjes. Om 10 over half 2 verzamelen we ons bij de kerk en vervolgen onze tocht, langs het bezienswaardige stadhuis en winkels voor de bovenmodale portemonnee.
We lopen door een woonwijk waar we een tweede wagenrust hebben. Gezien de voorspelde temperatuur hanteert de SOP een ”hitteplan”, we krijgen van Jeannette een beker ranja en choco traktatie en kunnen onze waterflessen bijvullen. Goed plan!
Dan komen we al gauw in het prachtige heidegebied, je kunt wel zien dat de heide te lijden heeft gehad van de droogte van vorig jaar en dit jaar. Er staat een indrukwekkend kruis op de heide, om vijf verzetsmensen te gedenken die hier in 1944 zijn gefusilleerd. Dat geeft toch even kippenvel op deze warme dag.
Want het was een warme dag. Maar ik ben blij dat we beslist hadden om vandaag te gaan “Soppen”. Om kwart voor vier zijn we weer bij het zwembad, ons startpunt.
We zouden hier nog kunnen zwemmen misschien, maar rijden terug naar huis, voor een koud pilsje en een douche.
Met dank aan Henk en Bert en hun helpers voor deze prachtige tocht!
(Ik heb zelf geen foto’s gemaakt, maar verwijs jullie graag naar de mooie reportage van Peter Lissenberg)
Marijke Bekema
Overhandiging geld aan onze goede doelen
Op donderdag 23 mei 2019 was het zover: de jaarlijkse overhandiging van het geld dat alle SOP wandelaars het afgelopen jaar weer bij elkaar hebben
gewandeld aan de twee goede doelen die wij ondersteunen: Asia Care Foundation en El Seibo werkgroep Putten. Ine de Vroom en Aalt Koopman hadden hun tuin beschikbaar gesteld om gezellig bij elkaar te kunnen komen.
Voorafgaand een korte inleiding. Met Gerrie van den Brink, de oprichtster van SOP en voor veel van de SOPpers een oude bekende, gaat het goed. Zij voelt zich, ondanks de slechte prognose van haar artsen vorig jaar, beter dan zij zich de afgelopen 10 jaar heeft gevoeld. Dat was erg fijn om te horen en we hopen dat haar gezondheid zich zo goed blijft ontwikkelen.
Voor mijn als nieuwkomer in het SOP bestuur was dit een interessante avond omdat er van beide goede doelen een afvaardiging was . Bob van Rijn, die een paar jaar geleden ook in Oosterbeek een presentatie heeft gegeven, en Johan en Stoffel Bos van El Seibo werkgroep Putten.
De door SOP gekozen goede doelen worden door Gerrie met zorg uitgekozen en moeten aan een aantal criteria voldoen:
- het doel moet kleinschalig en overzichtelijk zijn
- het geld moeten alleen aan het doel zelf uitgegeven worden
- het doel moet inzage geven wat er met de gelden wordt gedaan.
Door de aanwezigheid van de heren kregen we hier een duidelijk beeld van.
Bob van Rijn droomde er vanaf het begin jaren negentig al van om kansarmen in Azië te helpen. Bij toeval kwam Bob in contact met Hein Hoeré, al 30 jaar zendeling in Colombia, en zo ging het balletje rollen. In 2010 heeft Bob de knoop doorgehakt en heeft huis en haard verkocht om sober levend en zelfvoorzienend in Thailand hulp te kunnen bieden aan kansarmen. Door maandelijks families te voorzien van rijst, garnalenpasta, olie, zout, luiers en medicijnen biedt hij een basis waardoor families kunnen voorzien in hun primaire behoeften.
Bob biedt deze hulp aan weduwen, wezen, gehandicapten, een kindertehuis, een lokaal overheidsziekenhuis en werkt hij samen met de Rescue Phetkasem Foundation. Bob spreekt en schrijft Thais wat het contact met de bevolking uiteraard ten goede komt.
Ik was erg onder de indruk van zijn verhaal. Om zo je veilige bestaan in Nederland op te geven, geen cent voor jezelf aan te nemen en zoveel families een menswaardig bestaan te bieden…..bewonderingswaardig! U kunt meer lezen over Bob en zijn leven in Thailand op onze website https://www.samenoppad-wandelen.nl/index.php/goededoelen of op de website van http://asiacarefoundation.org/
Het verhaal van vader Stoffel en zoon Johan heb ik ook met bewondering aangehoord. De sloppenwijk Villa Guerrero in El Seibo in de Dominicaanse Republiek is ontstaan na de orkaan Georges waarbij veel mensen alles wat zij bezaten kwijtraakten. Vanaf 2004 is door El Seibo werkgroep in samenwerking met World Servants hulp geboden bij de opbouw van klaslokalen, elektra, een school en toiletten. In een wijk met 900 gezinnen zijn toiletten belangrijk om infectieziekten terug te dringen. Bijna niet voor te stellen dat deze, voor ons zo vanzelfsprekende voorziening, vrijwel ontbrak. Stoffel en Johan vertellen met passie over het doel dat hun zo na aan het hart ligt. Ook over dit doel kunt u meer lezen op onze website en op de website van http://seibowerkgroep.nl/
Na deze mooie en gepassioneerde verhalen brak het moment aan waarop Gerrie bekend ging maken hoeveel we daadwerkelijk bij elkaar hebben gewandeld. Het is een resultaat waar de 3.902 groepswandelaars en 371 deelnemers aan de Sagambiaratocht trots op mogen zijn, want Gerrie mocht Bob een certificaat overhandigen van € 2.300,00 en Stoffel en Johan maar liefst € 2.800,00
Misschien een druppel op de gloeiende plaat maar wel een druppel waarvan we zeker weten dat die volledig ten goede komt aan het doel van de heren! Ik hoop dat u ook het komende jaar weer met veel plezier met onze mooie tochten meeloopt. Het besef dat we al lopend en genietend van onze mooie land met veel lol en plezier makend zo kunnen bijdragen aan twee mooie goede doelen……ik vind het een mooie gedachte!
Sonja Hultzer-van der Brugge
