Informatie Amerongsebergtocht 11 December 2019
Na de start uit de gezellige kantine van VV Dovo lopen we een klein stukje langs de Grift , het kanaal wat dwars door Veenendaal heen loopt. Vervolgens lopen we door een van de vele parken van de stad, en komen dan al gauw buiten de stad en gaan de natuur in. Mocht het toevallig gesneeuwd hebben geen nood , dan is het extra mooi in het bos, en kunnen we nog meer genieten van het bos en de natuur. We gaan heerlijk zwerven over de 
Amerongseberg . Vanaf het punt dat we de bossen inlopen zal U niet veel auto,s meer zien tot we terug zijn in Veenendaal. Brede goed begaanbare bospaden , smalle heidepaadjes , leuke klimmetjes en prachtige uitzichten zullen ons deel zijn. Als de groep niet al te veel lawaai maakt zien we misschien nog wel verschillende soorten wild zoals reeën , wilde zwijnen , of een vos. Met zijn 69.2 m hoogte is de Amerongseberg de op een hoogste berg van Nederland. Eigenlijk is het natuurlijk een heuvel maar voor Nederlandse begrippen is het een berg. Het landschap waar we vandaag doorheen lopen bossen en heide is in 1770 aangelegd door de adellijke familie die toen kasteel Amerongen bewoonde , en had twee doelen. Bosbouw en zodoende hout opbrengst wat geld in het laatje bracht en de jacht. Dat was in die tijd het tijdverdrijf en sport van de adellijke families. Gelukkig hebben ze de grafheuvels die we vandaag passeren in takt gelaten , of men wist toen nog niet wat het waren. Ze stammen uit de periode 2.700 tot 2.100 voor Chr. en zijn van het klokkenbekervolk wat hier toen leefden . Bij overlijden van stamleden cremeerden ze de overledenen en deden vervolgens de as in prachtige bekers die ze vervolgens weer begroeven in de grafheuvels. Ook kregen ze dan allerlei dingen mee die ze nodig zouden kunnen hebben op hun
Lange reis naar het hiernamaals. Zoals wapens eten en drinken. Bij de café rust is een grafheuvel nagebouwd en vervolgens een tunnel doorheen gegraven , zo kunnen we zien hoe de bekers geplaats werden in lagen. Ook lopen we langs de naald van Napoleon . De bewoners van Kasteel Amerongen hebben die als dank opgericht toen Napoleon de slag bij Waterloo verloren had. Na de nederlaag konden ze terug keren uit ballingschap in Engeland en hun kasteel weer betrekken. Ook was de kasteelvrouwe erg dankbaar dat haar drie zonen levend terug keerde van de slag. Dit is echter niet de oorspronkelijke plaats waar de naald stond , hij stond eerst op de top van de Amerongse berg maar rond 1900 was hij opeens verdwenen. De boswachter die daar toen woonde had hem afgebroken omdat hij op die plek een kippenhok wilde bouwen. Bewoners van Amerongen zijn in 1961 gaan zoeken en nadat ze hem gevonden hadden hebben ze hem weer op deze plaats in oude glorie hersteld. Dus niet alleen Austerlitz heeft een Napoleon monument maar Amerongen ook. Al heeft hij natuurlijk niet de uitstraling en allure zoals in Austerlitz. De caferust hebben we in CR Berghuis een prachtig restaurant met een mooi interieur en open haard. Na de rust kunt U nog even door de grafheuvel lopen die daar is nagemaakt. Na de café rust zwerven we weer over de berg maar nu natuurlijk richting Veenendaal. Daar lopen we nog een klein stukje langs het Griftkanaal en dan zijn we weer terug bij de kantine van Dovo. Misschien nog even nababbelen met een drankje en dan tevreden terug naar huis.
Prettige wandeling Casper Seijn
Verslag Rondje Putten-Harderwijk 4 December 2019 Jeannette van Buuren
De wandelingen van “Samen Op Pad” gaan veelal door de natuur en als het niet anders kan, door een stad of dorp. Dan is er altijd wel een monument of een bezienswaardigheid te bewonderen. Met de tocht van vandaag is het niet anders. De startplaats – de Oude Deel - is eigenlijk al een bezienswaardigheid op zich. Een gezellig bruin café, heel oud want de elektriciteitsdraden hangen gewoon nog aan de muren en plafonds, maar met een ontzettende aardige bediening.
De organisatie ligt in handen van Ine de Vroom en Aalt Koopman.
Vlak voor 10 uur doet Ine haar welkomwoordje. Ze is blij met de opkomst van 111 personen en dankt ons daarvoor. Ze heeft een verrassing in petto: een boterhammetje bij de eerste wagenrust. Ik ben benieuwd wat dat is.
Dan gaan we van start. Het is fris (ik zie op mijn mobiel 0 graden), een strak blauwe lucht en de zon schijnt. Gelijk zijn we in het buitengebied. We passeren de voormalige Waterval de Vaneburg en de pluktuin “het Platte Land” en volgen een stukje van het Hoeverveldpad.
Dan komen we op het landgoed Vaneburg. In de verte kunnen we het kasteel al zien liggen aan de overkant van de Vaneburgerallee. Het is een 17e-eeuwse buitenplaats. Tegenwoordig wordt het landgoed gebruikt als congres-, vergader- en hotelaccommodatie.
We lopen er helemaal omheen. Niet alleen wij, wandelaars, zijn een dagje uit, maar ook een kudde schapen, die ik vrolijk tussen het struikgewas zie dartelen.
En dan komen we bij de 1e wagenrust. Daar staat Ine met haar boterhammetjes. Een typische lekkernij, die altijd door haar moeder gemaakt werd, bestaande
uit een plak cake met een sausje en een schijfje marsepein. Aan de zijkant ziet dat er uit als een boterham. Vandaar. Het gaat er in als de spreekwoordelijk koek.
We bevinden ons op de plek waar op 30 september 1944 acht verzetsmannen een aanslag pleegden op een Duitse personenauto. Twee officieren raakten gewond en één van hen overleed. De Duitse legerleiding nam het voorval bijzonder hoog op met desastreuze gevolgen. Op 2 oktober werden 659 mannen afgevoerd, waarvan 601 op transport werden gezet naar concentratiekamp Neuengamme. Na de oorlog keerden slechts 48 mannen terug. Wat een dramatisch gebeuren, om stil van te worden.
We vervolgen de route op landgoed Oldenaller. In dit gebied liggen oude boerderijen, houtwallen, beekjes, zandwegen, akkers en bloemrijke graslanden.
Rustgevend is het ook en dat hebben de Soppers wel nodig.
Ook hier lopen we om het kasteel heen. Het dateert uit 1655. In 1850 gaf Baron van Goltstein opdracht aan architect Zocher om het huis te moderniseren en een tuinontwerp voor een Engelse tuin te realiseren.
We maken een rondgang door die tuin en kunnen zo het kasteel van alle kanten bewonderen. Inmiddels volgen we het Oldenallerpad.
Bij de Hogesteeg passeren we een spoorwegovergang en komen in een gebied, wat ik ken van het Zuiderzeepad. Hier zie ik ook tekens van het Westerborkpad.
Dan blijkt, dat we een rondje hebben gelopen, want we passeren weer diezelfde spoorwegovergang. Nou, dat had ik moeten weten, zeg. Nee, nee Jeannette, ’t knietje is weer helemaal beter, dus je loopt de tocht ook weer helemaal!!
De hoofdrust is bij “De Zoete Inval”. Zo te zien zijn we hartelijk welkom. “Leuk da j’ d’r bin”. In de nostalgische boerenschuur is het goed toeven. Je mag hier niet je eigen brood op eten, maar wel het brood van je buurman, zegt Jeannette Larsen. Dat is weer iets nieuws. Weet Wim Freriks dat?
De bediening is vlot, de thee is lekker en de blik op wasgoed aan de lijn , potten en pannen en ook nog ouderwetse kinderwagens maken het geheel knus en gezellig.
Het is alsof Aalt het van Henk heeft afgekeken, want ineens geeft hij aan dat we nog 5 minuten hebben en dan gaan we starten.
Via een smal plankje gaan we het gebied van Oldenaller weer in. Daarna volgen lange landwegen met rechts alsmaar grasland en links landbouwgrond waar eens mais heeft gestaan.
De 2e wagenrust is ook een totale verrassing. Ine staat met roodgeblokte bekers. Je zou denken dat daar een neut in zit. Ja, zegt Ine, het zijn peperneuten. Ach ja, het is immers 4 december.
We zijn inmiddels aangeland in de bebouwde kom van Putten.
In de akte van de Friese edelman Folckerus (uit 855) wordt voor het eerst de naam Putten vermeld.
Momenteel heeft het ca. 24.000 inwoners. Het is nog steeds grotendeels agrarisch gebied, maar het toerisme en recreatie zijn een belangrijke inkomstenbron geworden.
We krijgen de gelegenheid stil te staan bij - wat men in de volksmond noemt “het Vrouwtje van Putten”, onderdeel van een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de razzia. Het monument bestaat uit een herdenkingshof en dat zandstenen beeld, genaamd "de treurende weduwe". Het verbeeldt een rouwende vrouw in klederdracht met een zakdoek in haar hand. Ze kijkt in de richting van de Oude Kerk, van waaruit in 1944 de mannen werden weggevoerd.
Om 16.00 uur zijn we weer terug, waar we vanmorgen zijn begonnen: De Oude Deel.
Ine en Aalt, deze afwisselende tocht en de verzorging waren niet goed, neen…… ze waren PERFECT. Klasse en hartelijk dank daarvoor.
Zeist, 6 december 2019
Jeannette van Buuren
Verslag Van Cannenburgher-gat tot Cannenburgher-kas Jeannette van Buuren
Tegen alle verwachtingen in is het droog als we naar Vaassen vertrekken voor de tocht, genaamd Van Cannenburgher-gat tot Cannenburger-kasteel van Rina Prins en Kobie Reurink.
Startlocatie: kantine van de voetbalvereniging Vaassen. Aantal deelnemers: 75.
Nou heeft Rina er een handje van om het tempo behoorlijk op te voeren. Ik vraag dus even aan haar wat ze van plan is. Want sinds mijn laatste SOPtocht (in Vorden) zijn mijn lijf en leden "een jaartje ouder" geworden en ik moet er zuinig op zijn. Ze belooft me, dat ze niet steeds voorop zal lopen en er op zal letten dat de groep bij elkaar blijft. Een hele geruststelling voor mij.
Na het welkomwoordje vertrekken we om klokslag 10.00 uur. Ik ben gewapend met een regencape, een paraplu, een hoesje voor mijn rugzak en een zuidwester. Er is veel regen voorspeld. Op dit moment is het nog droog, maar het moet wel gaan regenen, hoor, anders vind ik er met mijn bagage geen bal aan.
Eerst lopen we als een karavaan door de Woestijn(weg) naar het einde van het dorp.
Vaassen is een van de grotere kernen van de Gemeente Epe en heeft 12.680 inwoners.
Over onverharde wegen en graspaden zien we veel afwisseling in vergezichten.
In het gebied De Motketel met zeker 20 sprengkoppen is het wel een beetje drassig. Ook zie ik voortdurend bladeren naar beneden dwarrelen, en daar word ik weer zo vrolijk van, het is zo’n vrolijk gezicht.
We passeren een forellenkwekerij, dat deel uitmaakt van het gezinspark 't Smallert met ook nog visvijvers, een speelveld en een kaarsenmakerij.
In het buurtschap Niersen is de 1e wagenrust. Deze keer van André geen "loop"wafels, maar overheerlijke gevulde speculaas. Bij Harry kunnen we een sapje nemen. Ook nu wordt hier het afval gescheiden ingezameld.
We vervolgen onze route weer door Kroondomein Het Loo. Het ca 10.400 ha grote landgoed bestaat uit het Staatsdomein met o.a. Paleis het Loo en het eigenlijke Kroondomein met de Koninklijke Houtvesterij. We komen langs een prachtige oude boerderij uit 1720, genaamd Ëndelst Erve” wat zo iets betekent als ”het einde van alles”.
Dan gaan we het gebied “Wildelust” in. Een zeer aantrekkelijk landschap met uitgestrekte bossen en heidevelden. Als we bijna bij de hoofdrust zijn passeren we een terrein met agrarisch natuur- en landschapsbeheer waar maatregelen worden genomen ter verbetering van het leefgebied van vogels, amfibieën, insecten en zoogdieren.
Om 13.00 uur zijn we bij V.V. Emst voor de hoofdrust. Daar hanteert mijnheer de Wilde de pollepel. Zijn onvolprezen, niet te versmaden kop erwtensoep heb ik bij de start besteld en daar kijk ik reikhalzend naar uit. De soep heeft een goede temperatuur en is rijkelijk gevuld. Klasse.
Na deze pauze is het niet geheel droog en soms breekt de zon door, dus om nou in vol ornaat in 
regenkleding te gaan lopen in Emst, dat is ook weer zo wat. Later als we door een nieuwbouwwijk van het dorp lopen, krijgen we wel een fiks buitje, maar dan is de paraplu voldoende. Verdorie nog ‘ns an toe. De regen moet wel doorzetten, hoor.
Wat we wel te zien krijgen is een schitterende regenboog. Daar zal ongetwijfeld door Peter Lissenberg wel een foto van gemaakt zijn.
Daarna volgt het natuurgebied Kievitsveld, waar het zandstrand, de ruime ligweide en diverse voorzieningen de ideale plek voor een dagje uit maken. Tevens is er een Burnside Cablepark voor waterskiën en wakeboarden. Wat willen we nog meer?
Op de hoek Zwarteweg/ Achterdorperweg is de 2e wagenrust. Een stukje kaasje met worst valt ons ten deel. Lekker.
In het laatste gedeelte van deze wandeldag komen we langs de naamgever van deze tocht: Kasteel Cannenbugh.
Dit 16e-eeuws kasteel is in 1951 voor het symbolische bedrag van 1 gulden in handen van Stichting Vrienden der Gelderse Kasteelen gekomen. De stichting was wel verplicht om het kasteel te restaureren.
We lopen door het park met veel zichtlanen, over kleurrijke bruggen en langs in herfstkleuren getooide bomen.
Daarna volgen natuurlijk een paar straten en om 15.50 uur zijn we weer bij de kantine van V.V. Vaassen.
Rina, Kobie, Harry en André, ik ben jullie dankbaar voor deze prachtige tocht en goede verzorging. Ik ben ook dankbaar dat ik weer 25 km kan lopen.
Zeist, 29 november 2019
Jeannette van Buuren
Verslag Duin en Strandtocht in Bloemendaal 20-11-2019 Deliana Pison
Ja nee, ja nee, wel of niet gaan, vanwege kou, vorst en gladheid. Maar toch op de fiets gestapt omdat er zo vroeg nog geen bus reed om de trein van even over zessen te halen. Ook in Santpoort-Zuid was het wat glibberig toen ik om bij negenen uit de trein stapte, maar kom-op, doorstappen en het leed was geleden toen ik de warmte van starthonk Hockeyclub "Houdt Braef Standt" binnen stapte. Nou, ik had ook wel echt braaf stand gehouden onderweg, hoor!
De teller van de deelnemers kwam daar uiteindelijk uit op 57 lopers en dat was op zich niet eens zo geheel gek, gezien het weer en de afstand voor sommigen.
De GPS-toestellen werden ingesteld, door omstandigheden had men er niet recentelijk kunnen voorlopen en goed gemutst toog de groep op de gebruikelijke tijd van 10uur op pad om de route van 2 jaar geleden tegenovergesteld te gaan lopen. Voor ons gevoel leek het nog niet zolang geleden dat we hier wandelden, maar dit blijkt toch echt te dateren van zo'n 2 jaar geleden en dat was om precies te zijn op 22 november 2017. Dat heb ik even opgezocht.
Tot onze grote verrassing was de zon doorgebroken en die bleek uiteindelijk de gehele dag op ons te blijven schijnen. Het was wel fris maar om te lopen en dan met deze zon was dit als een kadootje. In beginsel zag je nog veel vorst-verschijnselen op de grond en op de struiken. Al gauw kwamen we langs de Oosterplas, wat een mooi gezicht was, zo'n grote plas, met daarna een lopen via 't Gaaienbosch, waar veel Vlaamse Gaaien 
vertoeven (niet gezien) en vervolgens een gebied met heel veel prachtige schapen. Die bleken wel mensen gewend, want ze waren geenszins schuw te noemen. Menige foto werd er van de dieren geschoten en zij leenden zich er wel voor, bekijk de foto's van Peter maar eens. Ik dacht nog aan 2 jaar geleden toen Diny een prachtige foto van een hertje maakte dat rustig ergens naar ons lag te kijken, maar ditmaal geen beestje van dat soort waargenomen. Helaas waren er na de schapen ook geen konijnen te bezichtigen, toen we een uitzicht hadden na een klimpartij op de Konijnenberg. De naam zegt het al! Maar een troost voor jullie, ik heb er thuis twee als huisdieren! En toen was er de wagenrust, op
Parkeerplaats de Koevlak, waar Gert en Paul ons stroopwafels en een pakje fris aanboden. Pas op voor de gebitjes en vullingen want de wafels waren keihard door de kou, maar daar kunnen de verzorgers niets aan doen. Zij stonden er toch maar voor ons, in dit weertype. Wij zijn in beweging, maar als je stilstaat is het met recht heel andere koek/stroopwafel!
Voorwaarts ging het weer, met even later een uitzicht op alweer een prachtig meer en wel het Vogelmeer, waar veel aalscholvers schijnen te vertoeven en ja, het kan niet op, er doemde hierna in de verte wederom een plas op, notabene met een zwemster...... Peter riep opeens dat er een zwemster was, ik kon het eerst niet geloven maar wat schetste m'n verbazing? Er bleek inderdaad een vrouw langs de route te staan met een handdoek om haar heen geslagen..... ze zei dat ze iedere dag in de plas zwom.........weer of geen weer, altijd goed weer bij deze dame. Achteraf vergat ik nog in de kinderwagen te kijken die naast haar stond, of er een baby in lag..........of alleen zwemspullen etc.............
Even later vervielen we in de volgende verwondering, we konden namelijk ergens geen kant op in bosjes-achtig terrein. Het was daar afgesloten door een hoog hek. We hoorden iemand van de crew zeggen dat dit hek er 2 jaar geleden nog niet stond.......Enfin, komt tijd komt raad en middels de helpende handen van onze wandelmaten kropen we met veel kunst en vliegwerk onder omhoog gehouden prikkeldraad door om dan weer op een begaanbaar pad uit te komen.
Plots stopt er een auto, met het opschrift "Boswachter" Oei, zijn we verraden net als enige jaren geleden door een buitenstaander die een motormuis /opzichter had gewaarschuwd omdat we in een gebied liepen wat niet had gemogen? Maar nee, deze goede man kwam toevallig langs en laat het dan echt maar over aan Wim die ook dit in der minne heel kalm oploste. Niets aan het handje, we konden gewoon weer verder lopen. Op naar de grote rust in Strandpaviljoen Het Eindpunt. Daar zat ik (sommigen elders) en het was er heel gezellig zitten, de bediening was vlot, doordat er iemand zelf de bestellingen kwam opnemen. Geen wachtende rij daardoor en dan kun je ook goed uitrusten.
Want na deze rust hadden we nog echt wel wat te verstouwen, maar dat wisten we toen nog niet. Want eenmaal weer in de benen daalden we af naar zee. Ha, daar was het deze dag toch bij velen ook om te doen: De zee. Na heel veel prachtige bossen is het een verademing ook weer eens een watervlakte te kunnen aanschouwen. En wat voor een watervlakte. Met veel goed doorvoede mooie watervogels in de rustige branding. Geweldig om te zien!
Heerlijk lopen was het. Door de kou was het zand heel hard vlak langs de branding en daarom konden we makkelijk wandelen. Zelfs 4km intens genieten! Er ontstond een soort jubelstemming. Ben van Deursen, Jeanet, Corrie, Marjan en ik begonnen zomaar Sinterklaasliedjes te zingen. En ik wist al dat Ben heel muzikaal is, hij speelt al vanaf z'n 7e klarinet, zo hoorde ik vandaag. Heel bijzonder en geweldig, Ben! En je zong ook nog eens goed! Ik meen het!
Maar toen? Op een gegeven moment hadden we onze adem voor wat anders nodig. We moesten "omhoog", het strand af , naar de hoger gelegen omgeving.
Het gezwoeg door het mulle zand begon en er volgden fikse beklimmingen. Compleet met een joekel van een trap waar je u tegen zegt. En jullie weten dat ik altijd roep dat de roltrappen weer eens buiten werking zijn! Enfin, nu waren we al gepokt en gemazeld door de tocht van vorige week in Leersum met z'n uitputtende hoogteverschillen, dat scheelt, maar we waren heel blij dat er ook afdalingen waren en de eindspurt (niet letterlijk hoor) werd ingezet
Echter wij bikkels hebben 't weer gefikst. En voordat we het goed en wel beseften doemde de finish nog voor 16u op. Marjan Luijer en ik gingen meteen op weg naar het station voor de trein en waren beiden rond 18.30u weer thuis. "Na een dag met een gouden randje", merkte Marjan terecht op!
Gert, we willen je bedanken voor deze tocht. Het is een juweel van een tocht, zo mooi, zo vol afwisseling met als hoogtepunt de zee! DIe vandaag zelfs blauw gekleurd was door het goede weer met een blauwe lucht! Uniek!
Het ga je goed! Fijn je weer gezien te hebben!
Met verder veel dank aan "de mensen met de oranje hesjes", onze gewaardeerde crew die ons maar weer eens-ook geheel vrijwillig-door en over prachtig natuurterrein geloodst heeft. Tenslotte jij Peter, bedankt voor je niet aflatende inzet om wederom mooie foto's te schieten!
Reactie Wandel-alert: Grote Bert uit Schaarsbergen is inmiddels in goede gezondheid aangetroffen. Dankzij jullie oplettendheid en bruikbare tips kon de SOP-familie hem weer in de spreekwoordelijke armen sluiten
Deliana Pison
