Informatie Natuurtocht Zeist 23 Mei 2018

                                       Natuur wandeltocht Zeist op 23 mei 2018.

De voetbalvereniging Zeist, gekleed in paars wit, bestaat al sedert 1914 en is dus al meer dan 100 jaar oud. Wij worden aldaar welkom geheten door Simone.
Er is genoeg parkeerplaats en u kunt doorrijden tot het sportgebouw. Achter het sportgebouw , langs de velden en op de toegangsweg is genoeg parkeer gelegenheid.
Na vertrek gaan wij het bosgebied in en vervolgen onze weg in de van richting de Panweg en de Amersfoortseweg N237. Na de oversteek komen wij terecht in het Panbos.
Het Panbos is een natuurgebied aan de noordzijde van de Amersfoortseweg N237 ten westen van Bosch en Duin aan de rand van De Bilt. Het vormt samen met landgoed Beerschoten en landgoed Houdringe een aaneengesloten natuurgebied van 367 hectare. Karakteristiek voor het Panbos zijn de oude grove dennen die aan de rand van de zandvlaktes staan.
Vervolgens gaan het bosgebied van Beerschoten in. Beerschoten is een landgoed in de Nederlandse gemeente De Bilt. Diverse delen van het landgoed zijn een rijksmonument waaronder een landhuis, hoofdgebouw, tuinmanswoning, ijskelder, brug en een parkaanleg.
Eén der tuinen is omgebouwd tot een beeldentuin van Jits Bakker. In 2009 schonk kunstenaar Jits Bakker 30 beelden aan de Provincie Utrecht: Beeldentuin Beerschoten was geboren. Natuurlijk wandelen wij door een deel van zijn beeldentuin.
Vervolgens komen wij in het bosgebied Beerschoten. Met kronkelende vijvers, stromende beek, weiden met boomgroepen en oude lanen vormt het een aantrekkelijk wandelgebied. Het aangrenzende landgoed Houdringe bestaat uit bos en open grasland. Er staan eiken en beuken met waarvan de stam een diameter heeft van meer dan een meter.
Nadat wij Beerschoten en het Panbos hebben verlaten lopen wij via een fietspad in de richting van Huis ter Heide.
Dan komt het verhaal van Anne Faber naar boven. De 25 jarige vrouw die door een psychiatrisch patiënt uit Den Dolder op 29 september 2017 werd verkracht, vermoord en later begraven in Zeewolde. Bij dat fietspad werd haar jas en verderop in de buurt van de vijver haar tas en in die vijver haar fiets aangetroffen. Nadat wij de vijver achter ons hebben gelaten wandelen wij langs het Witte Kerkje.
Het Witte Kerkje in de Nederlandse gemeente Zeist maakt deel uit van de Nederlands Hervormde Gemeente. Op 31 januari 1860 werd de eerste dienst in het kerkje gehouden. Het betreft een eenvoudig zaalkerkje dat destijds in typische waterstaatstijl is gebouwd. Aan het einde van de lange en rechthoekige zaal staat de preekstoel. Rondboogvensters vormen een van de meerdere classicistische details die het kerkje kent.

Boven de ingang hangt het rood geschilderde orgel dat op 24 september 1904 in gebruik werd genomen. Het één klaviers orgel werd gebouwd door de Firma Adema.
De topgevel met de ingang was voorzien van een puntig torentje. De spits van de toren werd in 1915 verbouwd in barokke stijl. In de toren bevindt zich een klok van François Hemony uit 1659.
Wij wandelen langs de eerste drive-inn Mac Donalds van Nederland. Deze werd gebouwd vanwege het feit dat er op honderden afstand een Amerikaanse kamp lag zijnde Camp New Amsterdam en daarbij is verder commentaar overbodig.
Vervolgens wandelen wij naar de kantine van vv “t Vliegdorp te Huis ter Heide alwaar wij welkom worden geheten door de familie Sakkers,
Na de lunch gaan wij het bosgebied tussen Soesterberg en Zeist in. Aldaar wandelen langs de Smidsput, een Kozakkenput.
De Kozakkenput bestaat uit gevarieerde bos met daartussen akkers, heideveldjes en diepe putten. Oude lanen doorsnijden het terrein. Een aantrekkelijke omgeving voor de ransuil en levendbarende hagedis. De gebieden spelen een onmisbare rol in het natuurnetwerk op de Utrechtse Heuvelrug. Dieren gebruiken deze smalle strook tussen Zeist en Soesterberg om zich te verplaatsen tussen het noorden en zuiden van de heuvelrug. Zij maken hierbij gebruik van de ecoducten over de A28 en N237.
Via het Zeisterbos met zijn mooie velden wandelen wij de plaats Zeist weer in om vervolgens ons naar het eindpunt te begeven.
Hette Smedema

Route Natuurtocht Zeist

Verslag Bossche Bollentocht 16 Mei 2018 Jeannette van Buuren

Sint Michielsgestel is vandaag the place to be. In haar voorbeschouwing heeft Myriam v.d. Berg - de organisator van deze tocht - al gezegd, het wordt een tocht van dit en dat, van alles wat.
Ik ben erg benieuwd.
Voordat we vertrekken neemt Rien Bosch het woord en vertelt dat Henk Dikken 250 SOP-tochten op zijn naam heeft staan. Hij overhandigt Henk een bos bloemen en een foto (in lijstje). Al heel lang is Henk ook een plichtsgetrouwe medewerker van het comité “Samen op Pad”. Klasse, hoor en petje af.
Daarna spreekt Myriam ons toe en heet ons welkom in het Brabantse land. Ze vertelt over de route, heeft nog een paar mededelingen van huishoudelijke aard en dan kunnen we starten. Er zijn 84 deelnemers.
We lopen door mooie landgoederen en langs fraaie woonboerderijen, die gerust mee zouden kunnen doen aan het televisieprogramma Binnenste Buiten. Het miezert een beetje, maar de stemming onder de wandelaars blijft opperbest.
Op de kruising Oud Herlaer-Sterrenbos hebben we de eerste wagenrust. Tot mijn grote verrassing worden er mini Bossche Bolletjes uitgedeeld. Hoe toepasselijk en ontzettend grappig.
Na de onderdoorgang van de A2 passeren we het Ir. A.J.A.M. Segers gemaal en komen in het Bossche Broek, een natuurgebied waar veel Bosschenaren graag vertoeven. Vanaf de paadjes tussen de rietvelden en de hooilanden hebben we fraai zicht op de 18e eeuwse stadswallen en de middeleeuwse Sint-Janskathedraal. Het weideland vormt een oase van rust aan de drukke stadsrand. Langs het water groeien allerlei moerasplanten en met enig geluk kunnen we een blauwborst of een kleine karekiet horen.
Via een vlonder over de Dommel lopen we onder klokgelui de stad binnen. Daar krijg ik altijd kippenvel van. We maken een ommetje door de binnenstad. Het is een leuk gegeven dat de straatjes in Den Bosch steeds verspringen op kruispunten. Dat is vroeger zo aangelegd voor de verdediging van de stad. Het was nl moeilijker voor soldaten een verspringend kruispunt met een bocht te nemen dan rechtdoor te gaan.
Als ik in Den Bosch ben, zijn twee dingen belangrijk voor mij: een kaarsje opsteken in de Mariakapel van de kathedraal en het nuttigen van een Bossche Bol.
Vanmiddag hebben we gelukkig 3 kwartier hoofdrust. Ik ga samen met zwager Rien in lunchroom Pilkingston’s zitten in de Torenstraat. Dat is een Engels etablissement. Ik bestel een kannetje thee en een Bossche Bol. Heerlijk, hoor. Ik geniet met volle teugen. “Laten de boeren maar dorsen”, zou mijn moeder gezegd hebben.
Hierna heb ik weinig tijd over voor het kaarsje. Ik schiet de Kathedraal in voor een gebedje (een schietgebedje?) en steek een kaarsje op uit dankbaarheid, dat ik deze wandeltocht kan lopen met lieve mensen en in een goede gezondheid.
Dan is het verzamelen op de Parade. We verlaten de stad via de Jeroen Bosch Tuin en de Tuin der Lusten. Heel toevallig (?) is hier een blote dame op de zijmuur van een huis geschilderd. We komen al gauw weer in het Bossche Broek. Bij restaurant De Pettelaar moeten we een rondje lopen. Ik loop met 3 anderen helemaal achteraan. We gaan gek doen en lopen het rondje tegendraads. Ondanks het lawaai van het verkeer hoor ik de koekoek roepen. Via een brug over de A2 bereiken we het landgoed Pettelaer. Ook weer een mooi natuurterrein van 49 ha, dat eigendom is van de Stichting Brabants Landschap. Het landgoed kent een afwisselende bodemopbouw, met donken zoals Patersberg en Vossenberg, rivierduinen en lagere zand- en veengronden. De laatste zijn verkaveld in smalle percelen en de perceelsgrenzen zijn beplant met populieren, terwijl op de donken naaldhout, robinia en Amerikaanse eik is aangeplant. De bossen zijn verbonden door lanen welke beplant zijn met suikeresdoorn en zomereik.
We hebben de 2e wagenrust bij een boerderij, waarvan een schuur schade heeft geleden. De boerin heeft gezegd dat we er niet mogen binnengaan. Gelukkig houdt iedereen zich daar aan.
Nog een half uurtje en we zijn weer bij Partycentrum Absoluut in Sint-Michielsgestel.
Myriam, je voorbeschouwing was een heel uitnodigend geschreven. Ik ben blij dat ik naar het zuiden ben afgereisd. Het was een mooie tocht en een waardevolle dag. Dank je wel.

Verslag Noordwaardtocht Biesbosch 9 Mei 2018 Jeannette van Buuren

Vandaag gaan we voor “de Noorwaardtocht Biesbosch” naar Werkendam. Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar nog nooit ben geweest. Wel in de Biesbosch, maar dan vanuit Drimmelen om een boottocht te maken.
De Jachthaven Café Van Oversteeg hebben we spoedig gevonden. We zijn vroeg omdat we een file ingecalculeerd hebben, maar die was er niet. Wel aan de overkant van de A27!!!
Om 10.00 uur staan 64 deelnemers klaar en luisteren naar het welkomwoord van Bert Faro, de organisator van deze tocht. Hij vertelt, dat het vandaag een ware natuurtocht is en dat we goed om ons heen moeten kijken, want het is hier wonderschoon.
Al gauw gaan we de Brabantse Biesbosch in, dat het grootste gedeelte van de Biesbosch vormt, waartoe ook de Hollandse Biesbosch behoort. Ze ligt tussen de Nieuwe Merwede, de Amer en het Land van Heusden en Altena en heeft een oppervlakte van 3.638 ha. De Brabantse Biesbosch is eigendom van Staatsbosbeheer.
We gaan een graspad op en ik zie overal madeliefjes. Dat doet me denken aan Moederdag in mijn jonge jaren. We plukten dan madeliefjes, maakten er een krans van en hingen die aan een stoel in de woonkeuken. Als mijn moeder dan thuis kwam uit de kerk, dan kon ze op de “versierde” stoel gaan zitten. Schattig hè?
Ik kijk voortdurend mijn ogen uit, water, het frisse groen, watervogels, echt, ik ben helemaal overdonderd door zoveel natuurschoon.
We passeren een schrankkeet. Dat is een griendwerkershuisje, waar men heden ten dage zich kan ontspannen wanneer men snakt naar een beetje rust en ruimte. Het lijkt me echt iets voor overspannen wandelaars.
We passeren ook het nieuwe Biesboschmuseum, dat vooral laat zien op welke wijze de mens vanaf de St. Elisabethsvloed van 1421 tot heden zijn brood in het gebied verdiende en door zijn handelen het uiterlijk van de Biesbosch heeft bepaald.
Daarna gaan we naar rechts, naar een uitkijkheuvel, waar we de spaarbekkens kunnen zien. Deze spaarbekkens worden gevuld met water uit de Maas. Vanaf het WBB-bedrijfsterrein aan de Petrusplaat wordt iedere seconde meer dan 5500 liter natuurlijk gezuiverd water naar de afnemers gepompt. 24 uur per dag, 365 dagen per jaar, jaar in jaar uit. De spaarbekkens zijn vernoemd naar de landbouwpolders die voor de aanleg voor de bekkens moesten wijken.
In dit waterrijk gebied gaan we veel bruggen over met daaraan een ijzeren tak gemonteerd. Een wandelende tak? Wat dat te betekenen heeft weet ik niet.
De hoofdrust is weer in de startlocatie, waar velen buiten gaan zitten. Ik doe dat niet, ik wil even afkoelen, want 25 km in de zon is mij genoeg.
Na een klein half uurtje klinkt dat vervelende fluitje weer. Er wordt echter gezegd, dat de tweede helft van deze tocht nog mooier is. Dat kan bijna niet, dus laten we gauw vertrekken om het te beleven.
We volgen het Jantjes pad. Dit laarzenpad loopt dwars door de nieuwste natuur die de Biesbosch te bieden heeft: de Jantjesplaat. Tot 2013 was dit een landbouwpolder, nu is het een uitgestrekt wetland met wilgenvloedbos, nieuwe natuur en verdronken polderland. Het gebied is erg vogelrijk en er zijn volop beversporen te vinden.
Op een gegeven moment moeten we een watertje over via een ijzeren boot. Echter, het water staat te hoog, zodat we de oever van de overkant niet geheel kunnen bereiken. Sommige mensen denken dat het wel zal gaan, maar Bert is de baas en hij besluit terug te keren naar een punt om via een andere weg naar onze tweede wagen rust te gaan.

Nu ik verzadigd ben van al het moois dat ik gezien heb, bekijk ik eens op de dijk onze wandelaars. Ik zie een drietal sjeiks lopen, mannen die denken dat ze in de Sahara zijn nu het 22 graden is.

Het laatste stuk loop ik met Casper Seijn. We passeren een bank waar twee dames op zitten en die vragen naar onze wandeling. We vertellen daarover en maken gelijk reclame voor “Samen op Pad”. Moe maar voldaan kom ik om 16.00 uur weer aan bij de Jachthaven, alwaar een koel flesje Fanta op mij staat te wachten.

Dank, Bert, 1000 maal dank voor deze unieke tocht. Je woont in een prachtige omgeving. Wat fijn, dat je dat vandaag aan ons hebt willen laten zien.

Terugblik Weids, Lucht en Water 2 Mei 2018

“Weids, lucht en Water”
Even een terugblik op onze derde SOP-tocht vanuit Het Rechthuis in Uithoorn maar nu in noordelijke richting naar Amstelveen met een rondje om De Poel op de grens van het Bosplan. Een ideaal gebied voor het uitzetten en organiseren van een Sop-tocht in een nieuwe omgeving onder de naam van “Verleden, Heden en Toekomst” met mogelijkheden om een rondje te draaien door het Amsterdamse bos met een aantal bezienswaardigheden en door de (heem)parken en plantsoenen in Amstelveen en door het Amstelpark wat behouden is van de Amsterdamse Floriade en in de juiste periode van medio April-Mei daar kunnen genieten van de prachtige in bloeiende staande azalea’s en de vele kunstwerken en mogelijk ook nog een rondje door de Japanse tuin.
We zijn gestart in prachtig wandelweer na een aantal herfstachtige dagen met 88 wandelaars van jong tot wat ouder met een leeftijd verschil van bijna 70 jaar. Dit geeft toekomst dat de wandelsport behouden blijft en waarbij een ieder kan waarnemen en genieten van hetgeen ons land aan natuur, kunst en cultuur te bieden heeft en met de hoop dat de verplichtte aanvraag voor een wandeltocht nooit nodig zal worden. Deze open tocht zonder hindernissen en geen overklimmende hekwerken en modderpaden, en hierbij ook geen steunstokken hoeft mee te nemen is voor vele een verademing en anderzijds dat er geen onverharde paden zijn is voor een ander misschien een teleurstelling. Een ieder heeft zo zijn of haar eigen voorkeur en dat moeten we respecteren. De verscheidenheid van onze SOP-tochten is dusdanig groot dat er voor een ieder wat wils is.
De vele foto’s van deze tocht staan op de website en die vertalen het geen wat wij gezien hebben en met een ontluikende natuur van de bloeiende Meidoorn die we hebben kunnen ruiken. Ook de onderlinge sociale contacten en ontstane vriendschappen is voor vele een ontspanning en verstevigen de band.
Wij, als organisatie, willen u heel hartelijk bedanken voor deelname aan deze SOP-tocht en hebben wij met elkaar weer een bijdrage kunnen doen voor het Goede Doel “Een druppel op een gloeiende plaat.
Groet Ans en Chris Woerden.

Verslag Bloem & Zeetocht 25 April 2018 Monique van der Slot

BLOEM & ZEE, NOORDWIJK, 25 april 2018

Het organiseren van een wandeltocht gaat niet altijd over rozen…… maar in dit geval wel langs tulpen velden.
Dat begon al een week of twee voor aanvang van de tocht. Ik ontvang dan van de uitbater van het clubhuis van SJC, ons startgebouw, een mailtje:

In mijn enthousiasme jullie te kunnen faciliteren ben ik volledig voorbij gegaan aan het feit dat wij (SJC) op die dag het vier tegen vier toernooi hebben.
Daar hebben op dit moment al 1100 kinderen op ingeschreven.
Het wordt dus mega druk.
De start zou nog wel kunnen, maar de finish wordt dan een probleem.
Op dat moment zijn er naar schatting 3000 mensen op ons sportpark.
Ook het parkeren van de auto's van de wandelaars is een probleem, want de parkeerplaats wordt afgesloten.
Alleen fietsen, brommers en een doorgang voor de hulpdiensten.
Ik begrijp dat ik je nu opzadel met een probleem en ben bereid mee te denken aan een oplossing.
Duizend keer sorry!
Als ik iets kan doen dan hoor ik het graag.

Het zal toch niet zo zijn dat ik op het laatste moment op zoek moet naar een andere startplaats!!! Maar gelukkig loopt dat goed af. We mogen er starten en dan zorg ik er met Peter gewoon voor dat we de tweede wagenrust bij-ij-ijna op het eind doen. Die kunnen we mooi parkeren bij de schapenwei.
Een tweede punt is het pad over de bollenvelden. Sinds enige tijd loopt daar een nieuw pad, maar tijdens een keer voorlopen valt me een regel op het bordje op: de grondgebruiker heeft het recht het pad tijdelijk af te sluiten. Nu weet ik dat de bollenboeren liever geen wandelaars in de velden hebben ivm. het overbrengen van bollenziektes. Vlak voor de tocht checken levert inderdaad op dat het pad dan afgesloten is. Dat betekent dat de route met een km of zo wordt ingekort.
Op 25 april ga ik ’s morgens rond acht uur met Peter en twee auto’s op pad. Een auto pakeren we in Noordwijkerhout voor de eerste wagenrust, met de tweede rijden we richting de schapenwei. Aan het begin van de laatste weg staat een bord dat de weg opgebroken is. We gaan toch kijken of we er met ons kleine autootje langs kunnen. Dat blijkt niet het geval. En lopend….. ook niet! De tussenliggende brug is volledig verdwenen. Dat wordt een tweede wijziging van de route, maar we zijn blij dat we dit voorafgaand hebben geconstateerd.
Rond half negen stappen we bij SJC binnen. De stoelen staan opgestapeld, maar er is wel een inschrijftafel. Dat heeft Henk Dikken alvast geregeld want we blijken niet eens de eersten te zijn. Langzaam stroomt SJC vol met voor vandaag 60 wandelaars. Buiten vertel ik kort wat we gaan zien en hoe het werkt bij ‘De Zeemeeuw’ en dan kunnen we van start.
We zetten direct koers richting de eerste bollenvelden en daarvan staan er een aantal in bloei met tulpen in de tinten geel-oranje-rood. Natuurlijk wil iedereen daar foto’s van maken en als een stelletje toeristen duiken de eersten de bollenvelden al in. Maar ik stap, deze keer voorop naast Henk, gewoon door. Als we daar de hele dag op gaan wachten komen we nooit aan de finish!
Bij een boerderij die duidelijk bij landgoed Leeuwenhorst hoort (wit/licht blauwe luiken) gaan we onder de N206 door en over landgoed Klein Leeuwenhorst. Het zonnetje doet al hard zijn best om alles op de vrolijken en zo komen de voorspellingen van af en toe een bui niet uit. Zelfs al regende en waaide het vannacht flink! We steken over naar landgoed Nieuw Leeuwenhorst dat we langs het koetshuis, met ook al de karakteristieke luiken, betreden. Hier kan iedereen zijn ogen uit kijken, vooral in het Engelse deel.

Het bos aan de Noord zijde van Nieuw Leeuwenhorst is opnieuw aangeplant nadat de Duitse bezetter het oude bos in de Tweede wereldoorlog had gekapt bij de aanleg van de Atlantikwall. Ze wilden een vrij schootsveld hebben. Ook sloopten ze om die reden het oude landhuis dat hier heeft gestaan. De grote waterpartij die er nu ligt, is een overblijfsel van de tankgracht uit die tijd. De kale vlakte en de tankgracht zijn nu overgenomen door jonge bossen met vegetatie zoals braam, kamperfoelie en lijsterbes. Een eldorado voor vogels en kleine zoogdieren.
Op het zuidelijke deel staan oeroude bomen. De lanen herinneren duidelijk aan de allure van weleer. Hier vind je ook de Koepelberg. Bezoekers die ooit met de trekschuit via de Leidsche vaart op bezoek kwamen moesten uitstappen als ze bij Noordwijkerhout ‘une petite montagne’ zagen.

Bovenop ‘le petit montagne’ houden we even halt zodat iedereen over het water naar huis Dijkenburgh kan kijken. We wandelen het landgoed verder over om weer even bij de bollenvelden uit te komen. Een volkswagenbusje passeert ons terwijl we langs het Leeuwenhorstcollege met zijn opvallende toren, ooit semenarie, gaan.
tussen 1946 en 1973 was hier Klein Seminarie Leeuwenhorst te vinden, in de middeleeuwen was hier het klooster Leeuwenhorst gevestigd.
Tot Noordwijkerhout kan iedereen zijn hart ophalen aan de bollenvelden in allerlei kleuren en zo raken de ‘fotorolletjes’ goed gevuld. ;-) We gaan langs het opvallende witte kerkje dat vandaag zelfs open blijkt te zijn. Dus wie wil gunnen we een snelle blik binnen. We hadden de auto wel hier neer kunnen zetten, maar die staat een honderd meter verder. De eigenaar van een zwart busje dat midden voor de kerk staat is zelfs zo vriendelijk zijn vervoermiddel iets verderop te zetten zodat iedereen mooie foto’s kan maken.
Dan wordt het tijd voor de eerste wagenrust waar iedereen even kan rusten onder het genot van een koek en een sapje. En het volkswagenbusje dat ons eerder passeerde staat er ook! Op het volgende terrein van psychiatrische inrichting ‘De Bavo’, tegenwoordig Het Raamwerk, treffen we het imposante hoofdgebouw. Het is nu niet meer in gebruik, wat helaas te zien is.

De Sint Bavo was ooit een Rooms Katholieke psychiatrische instelling die is gesticht door de congregatie van de Broeders van Liefde. Het prachtige complex staat er nog altijd, hoewel het wel een opknapbeurt kan gebruiken.

We verlaten het dorp Noordwijkerhout weer om langs bollenvelden en kampeerterreinen bij de duinen te komen. Via de bosrijke binnenduinrand en dagkampeerterrein het Piet Florisdal gaan we het meer open terrein dichter bij de zee in. Natuurlijk hoort daar ook een uitzichtpunt bij over de duinen richting Noordwijk en de zee. En die gaan we al snel daarna opzoeken.
De meesten klimmen de zeereep over, een enkeling gaat door de duinen, en daar hebben ze gelijk in want de zeereep over is een flinke klim en op het strand is het hoog water dus ook daar is de wandeling pittig.
Maar na ruim een kilometer strand worden we verrast met een gezellige rust in strandpaviljoen ‘De Zeemeeuw’. Daar is een deel netjes gereserveerd voor ons wandelaars dus ook wij nemen maar binnen plaats hoewel buiten in de luwte van de glazen opbouw van het terras en in de zon ook goed mogelijk zou zijn geweest.
Richting de vuurtoren bereiken we na de rust de Wilhelminaboulevard die we richting het zuiden over gaan langs het beeld van Wilhelmina en het sjieke Oranje Hotel. Het bronzen beeld van Wilhelmina, laat haar zien zoals zij op 4 april 1940 in Noordwijk de gelegerde troepen inspecteerde. Langs het vrijheidsbeeld komen we op de Koepelweg waarover we langs riante optrekjes komen en een van de voormalige olifantjes uit Laren. Misschien zelfs wel de leukste!
Nog een klein stukje koepelduin, en dan hebben we vanaf de hoogte uitzicht over de bollenvelden. Hier is goed te zien hoe de duinen af zijn gegraven ten gunste van de bollen op de zandgrond.
Daar tussendoor zetten we koers naar Noordwijk binnen. Na voor de liefhebbers een rondje door een in 2004 herbouwde Wilhelminahofje komen we langs de Jeroenskerk op het Lindenplein. Daar staat een muziekkoepel en de Lindenhof.
De historie van dit plein gaat 600 jaar terug. Opvallend zijn de monumentale ‘Lindenhof’ en de muziekkapel. In de Lindenhof groeide notarisdochter Henriette Roland Holst op die als schrijfster en politiek activiste grote bekendheid kreeg. Op het plein staat een borstbeeld van haar.
We gaan Noordwijk iets anders door dan gepland ivm de opgebroken brug. Daardoor zien we wel wat meer oude panden, waaronder het oudste van Noordwijk uit de15e eeuw.
Maar dan dient het laatste stuk route zich al aan. Bij het allerlaatste bruggetje lopen we nog een klein stukje heen en terug naar de schapen en een mooi gebouw aan de rand van landgoed Offem. Leuk om te weten: op dit landgoed zijn veel stinzenplanten te zien: sneeuwklokje, wilde hyacint, sterhyacint, daslook en lenteklokje en enkele bijzondere narcissen. Deze werden hier geplant voor het florapark (1932), de Noordwijkse voorloper van de Keukenhof.

Door de wijzigingen is de route iets korter geworden dan aanvankelijk de bedoeling was, maar de reacties die ons ter ore komen zijn gelukkig alleen maar positief. Bij de auto krijgt iedereen nog een candybar en wat te drinken en wie met het ov is gekomen kan de bus van kwart voor vier nog halen.

Impressie Bloem $ Zeetocht 25 April 2018